"Szklana Pułapka"

Pochodząca z roku 1989 wczesna animacja studia Pixar urzeka swoją prostotą, a przede wszystkim historią w niej zawartą. Ot, przyjazny bałwanek zamknięty w szklanej półkuli widząc bawiących się poza nią przyjaciół, chce do nich dołączyć. Jest jeden szkopuł... szklany szkopuł, który staje się barierą nie do przebycia. Siła jego pragnienia jest jednak tak wielka, że za wszelką cenę próbuje się z niej wydostać. Animacja nie stoi na jakimś porażającym poziomie, jednak nie o to się tutaj rozchodzi. Pixar dopiero raczkuje, a po ostatnich produkcjach można dojść do wniosku, że już jest sprinterem w dziedzinie trójwymiarowej animacji. Film trwa krótko, bo niecałe pięć minut. Jednak autorzy tejże krótkometrażówki upchnęli w nim to co najlepsze. Bałwanek na przeróżne sposoby stara się usunąć przeszkodę, która oddziela go od przyjaciół. Najpierw chce ją wysadzić za pomocą materiałów wybuchowych, potem stłuc młotkiem albo roztrzaskać młotem pneumatycznym. Postać ta może nam nasuwać na myśl dzielnego kojota, który dzięki coraz to wymyślniejszym pułapkom stara się złapać Strusia Pędziwiatra. Używa do tego celu przedmiotów, których normalnie nie miałby pod ręką. Jednak nie o to w tych bajkach chodzi. Przecież nie będziemy się zastanawiać skąd on to wszystko wziął, tylko czy w końcu rozbije tę kulę i dołączy do przyjaciół. Po pewnym czasie szczęście uśmiechnie się do naszego bałwanka, jednak finał będzie miał gorzko-słodki smak. Z każdą kolejną sekundą będziemy się głowić, co jeszcze wymyśli nasz bohater. A trzeba powiedzieć, że pomysłów mu nie brak. Jego próby ucieczki są tak rozpaczliwe i bezowocne, że z czasem zaczyna nam być go po prostu żal. Mottem tej bajeczki jest to, że jeżeli się czegoś naprawdę chce, trzeba do tego dążyć, za wszelką cenę i nigdy się nie poddawać. Końcówki animacji nie będę zdradzał, by nie psuć całej zabawy, gdyż finał jest niezwykle przewrotny i przezabawny. Na pewno z krzesła spadniecie.