Recenzja filmu

Sztuka kochania. Historia Michaliny Wisłockiej (2017)

O ile współcześnie edukacja seksualna jest na porządku dziennym, o tyle w czasach PRL oraz wszechobecnej cenzury była nie tyle zakazana, co spychana na margines społecznego rozwoju i oświaty obywateli. Propaganda wyrażała się dosadnie: seks służy rozmnażaniu. Pojawia się jednakże Michalina Wisłocka, seksuolog, kobieta wyzwolona i śmiała do zrewolucjonizowania życia seksualnego Polaków. Ba! Wisłocka oducza Polaków kopulacji, a edukuje w dziedzinie erotyki, sztuki uprawiania miłości, sztuki kochania (się). I jak przedstawia to najnowszy film o jej życiu, "Sztuka kochania", robi to dobrze.

Swoją recenzję pragnę zacząć od obsady, gdyż zadziwiła mnie trafność doboru aktorów do postaci. Po obejrzeniu filmu "Różyczka" byłam przekonana, żeMagdalena Boczarskaznakomicie poradzi sobie z tą dość odważną kreacją Michaliny Wisłockiej. Tak też się stało - fenomenalnie odegrała kobietę, dla której nie ma barier, która jest - w pozytywnym tego słowa znaczeniu - bezwstydna i prosta w swoim działaniu. Nie brakuje jej oczywiście kobiecości -Boczarskanie raz udowadnia, że Wisłocka była kobietą z krwi i kości, która potrzebuje miłości i normalności. Mówiąc o miłości nie mam na myśli fizycznego aktu, ale głębokiego uczucia, które daje poczucie stabilności i bezpieczeństwa. "Seks cementuje miłość (...) żeby ludzie się nie zdradzali", mówi Wisłocka. Nie odkryła tym samym Ameryki, przynajmniej dla nas, ludzi XXI wieku. Ale czy było to powszechnie wiadome w latach '70? Czy seks służył tym ludziom do czegokolwiek innego, niż płodzenie potomków? Nie mówimy oczywiście o wspólnotach hippisowskich, ale o przeciętnych polskich rodzinach, których życie polegało na pracy i wracaniu po pracy do domu. A z domu do pracy... I można by tak długo, ale wiemy, że to koło się zapętla. Wisłocka zjawia się z czymś nowym, intrygującym i onieśmielającym zarazem. Z czymś, co sprawi, że życie będzie lepsze.