Nazistowski zbrodniarz o pedofilskich skłonnościach, wyrachowany oprawca dzieci. Na starość przykuty do maszyny podtrzymującej czynności życiowe. Skazany na wygnanie, za jedyne towarzystwo ma swoją córkę i zgorzkniałą, zmęczoną opieką nad nim żonę. Aż do momentu, gdy w przesiąkniętej chłodem posiadłości pojawia się On. Podając się za pielęgniarza, w niewiadomy sposób zaskarbia sobie zaufanie chorego, choć wyraźnie nie posiada odpowiednich kwalifikacji. Zupełnie tak, jakby znał jego mroczne sekrety z przeszłości...
Film Agustína Villarongi z miejsca przywodzi na myśl poruszające podobną tematykę opowiadanie Stephena Kinga "Apt pupil" (zekranizowane zresztą w 1998 roku przez Bryana Singera). O ile jednak w historii emerytowanego zbrodniarza wojennego King upatrywał przede wszystkim okazję do wywołania dreszczyku grozy, o tyle "Tras el cristal" decyduje się na bardziej subtelne podejście. Prędzej niż z horrorem, mamy tu do czynienia z thrillerem psychologicznym, który stawia na gęstą atmosferę i pracowicie budowane napięcie. Obraz Villarongi to elektryzujące studium zła i fascynacji, jaką ono rodzi, krok po kroku coraz bardziej zarażając duszę. Efektowne są tu nie drastyczne efekty, a sama, niezwykle sugestywnie przedstawiona, relacja na linii: kat-ofiara. Role te są w sposób naturalny ruchome, zamienne, aż w końcu stają się wręcz tożsame.
"Tras el cristal" to przykład kina ascetycznego, opartego głównie na sugestii i oszczędnych dialogach. Takiego, które woli raczej niedopowiedzenie, niż wykładanie "kawy na ławę". Dzięki temu wrażenie, jakie wywołuje, jest jeszcze mocniejsze. Jest przy tym bardzo dobrze zagrany, i to przez wszystkich praktycznie odtwórców. Prym wiedzie David Sust, wcielający się w demonicznego Angelo, pojętnego "wychowanka" hitlerowskiego potwora. Z niepozornego, choć enigmatycznego chłopca, przeradza się na oczach widza w wytrawnego gracza, który zdecydowanymi posunięciami przejmuje całkowitą kontrolę. Niepokojący klimat filmu podpierają ponadto zimne, zatopione w mroku zdjęcia i pulsująca muzyka Javiera Navarrete.
Dzieło Villarongi to pozycja nie tyle szokująca, co przytłaczająca i duszna. Przykuwa uwagę nie akcją, a samymi postawami. Pytania o naturę zła, które się tu przewijają, nie brzmią wcale zwietrzale, ani wtórnie. Zachowują swój niejednoznaczny wydźwięk, udowadniając raz jeszcze, że nie ma na nie żadnych pewnych, kojących odpowiedzi.
Film Agustína Villarongi z miejsca przywodzi na myśl poruszające podobną tematykę opowiadanie Stephena Kinga "Apt pupil" (zekranizowane zresztą w 1998 roku przez Bryana Singera). O ile jednak w historii emerytowanego zbrodniarza wojennego King upatrywał przede wszystkim okazję do wywołania dreszczyku grozy, o tyle "Tras el cristal" decyduje się na bardziej subtelne podejście. Prędzej niż z horrorem, mamy tu do czynienia z thrillerem psychologicznym, który stawia na gęstą atmosferę i pracowicie budowane napięcie. Obraz Villarongi to elektryzujące studium zła i fascynacji, jaką ono rodzi, krok po kroku coraz bardziej zarażając duszę. Efektowne są tu nie drastyczne efekty, a sama, niezwykle sugestywnie przedstawiona, relacja na linii: kat-ofiara. Role te są w sposób naturalny ruchome, zamienne, aż w końcu stają się wręcz tożsame.
"Tras el cristal" to przykład kina ascetycznego, opartego głównie na sugestii i oszczędnych dialogach. Takiego, które woli raczej niedopowiedzenie, niż wykładanie "kawy na ławę". Dzięki temu wrażenie, jakie wywołuje, jest jeszcze mocniejsze. Jest przy tym bardzo dobrze zagrany, i to przez wszystkich praktycznie odtwórców. Prym wiedzie David Sust, wcielający się w demonicznego Angelo, pojętnego "wychowanka" hitlerowskiego potwora. Z niepozornego, choć enigmatycznego chłopca, przeradza się na oczach widza w wytrawnego gracza, który zdecydowanymi posunięciami przejmuje całkowitą kontrolę. Niepokojący klimat filmu podpierają ponadto zimne, zatopione w mroku zdjęcia i pulsująca muzyka Javiera Navarrete.
Dzieło Villarongi to pozycja nie tyle szokująca, co przytłaczająca i duszna. Przykuwa uwagę nie akcją, a samymi postawami. Pytania o naturę zła, które się tu przewijają, nie brzmią wcale zwietrzale, ani wtórnie. Zachowują swój niejednoznaczny wydźwięk, udowadniając raz jeszcze, że nie ma na nie żadnych pewnych, kojących odpowiedzi.
Moja ocena:
8
Czy uznajesz tę recenzję za pomocną?
Pobierz aplikację Filmwebu!
Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.
