Recenzja filmu

Wstrząsy (1990)

Horrory mają to do siebie, że zwykle trwają 90 minut i podzielone są na trzy części. Czasem dostajemy także prolog zdradzający, czego możemy się po filmie spodziewać. Pierwsza część trwa do około 25.-30. minuty, kiedy to ginie najgłupszy albo najmniej interesujący z bohaterów. Potem przez kolejne półgodziny ci, którzy nadal żyją (co bardzo szybko ulega zmianie), zachodzą w głowę, co tak właściwie się dzieje, żeby w około 60. minucie rozwiązać zagadkę. Ostatnie 30 minut to już walka z konkretnym zagrożeniem aż do wielkiego finału. Jak ten schemat ma się do "Wstrząsów"? Otóż, film jest zrobiony niemal idealnie według wspomnianej zasady trzech części, co jest jedną z jego licznych zalet. Valentine (Kevin Bacon) i Earl (Fred Ward) to prawdziwe złote rączki, ale niewielkie, amerykańskie miasteczko Perfection w pustynnym stanie Nevada nie ma im wiele do zaoferowania, dlatego postanawiają je opuścić. Do zostania nie przekonują ich ani darmowe obiady i piwo, ani śliczna, nowo poznana studentka sejsmologii, Rhonda (Finn Carter). Dopiero kiedy stają się świadkami niepokojących zdarzeń i zdają sobie sprawę, że opuszczenie Perfection w jednym, żywym kawałku nie jest takie proste, decydują się zostać i ratować współmieszkańców przed - jak się szybko okazuje - ogromnymi, zmutowanymi wężami przemieszczającymi się pod ziemią niczym krety. Czeka ich ciężka potyczka z szybko uczącymi się, niebezpiecznymi gadami. Film, chociaż ma już swoje lata, odznacza się dużym powiewem świeżości i oryginalności. Ogląda się go bardzo przyjemnie i chociaż naprawdę niewiele w nim z prawdziwego horroru, nie jest to bynajmniej jego wada, wręcz przeciwnie. Napięcie budowane jest umiejętnie, a niewielka grupa bohaterów (których liczba wcale nie maleje zbyt szybko i widowiskowo) dzielnie walczy o życie, przede wszystkim używając mózgów i planując, a nie bezmyślnie rzucając się w paszcze stworów. Mamy tu także sporo humoru (Val i Earl na przykład wszystkie sporne kwestie rozwiązują, grając w "kamień, nożyce, papier") i nietuzinkowych scen (m.in. brawurowa ucieczka... buldożerem czy starcie z potworem z pokaźną kolekcją naładowanej broni palnej pod ręką). Całość prezentuje się bardzo dobrze, nudą nie wieje nawet przez chwilę, chociaż bohaterowie przez dłuższy czas uwięzieni są na dachach i nie mogą nic zrobić; później jednak wykazują się nie lada pomysłowością w finałowej potyczce ludzie kontra węże (albo wężoidy, jak kto woli). "Wstrząsy" to przede wszystkim dobre kino przygodowe z elementami horroru. Aktorzy są przekonujący (młody Kevin Bacon w dłuższych włosach wygląda nieco dziwnie), a grane przez nich postacie wzbudzają sympatię do tego stopnia, że widz kibicuje im od początku do końca. Rozczulają stare efekty specjalne i kukły pełzających potworów. Film ten to naprawdę ciekawa pozycja dla fanów horroru i nie tylko. A swoją drogą, czego mieszkańcy Nevady jeszcze nie widzieli?... Wszak wzgórza mają oczy, nie tylko wężowe.