Recenzja filmu

Zaczarowana (2007)

Kiedy ten film wchodził do kin, wiedziałem, że na niego pójdę, chodziło mi głównie o sentyment do starych dobrych filmów Disneya, na których się wychowałem. Stało się ─ jestem po seansie. Na co liczyłem? Na dobrą zabawę, na lekki humor i oczywiście na szczęśliwe zakończenie. Wszystko to dostałem i ubawiłem się przednio. W tym miejscu informuje że nie jestem mężczyzną metroseklualnym ani też nie mam 10 lat. Jestem mężczyzną w wieku 20 lat i naprawdę ten film mi się podobał, ale po kolei. Film rozpoczyna dobrze nam wszystkim znana stara animacja. Ogląda się ją przyjemnie i przypomina wszystkie wspaniałe bajki z przed ok. 10 lat ze stajni Disney'a. Dopiero po jakimś czasie zostajemy przeniesieni do rzeczywistego "aktorskiego" świata. Tutaj zaczyna się właściwa fabuła filmu i tak naprawdę największa frajda i zabawa. Sedno filmu tkwi w zestawieniu baśniowego usposobienia postaci rysunkowych ze światem rzeczywistym (NY). Oprócz świetnego humoru film jest obdarzony ciekawym acz prostym (w końcu to film dla dzieci) wątkiem miłosnym. Wraz z rozwojem akcji film nabiera pędu, by jak to zwykle w tego typu filmach zakończyć się w wielkiej finalnej scenie pełnej emocji. Nie sposób pominąć również ścieżki muzycznej filmu. Piosenki są bardzo przyjemne (szczególnie ta w parku, w której śpiewa miły czarny pan z Kongo), wpadają w ucho i można je sobie nucić po wyjściu z kina. Oczywiści dubbing jak to w tego typu produkcjach stoi na bardzo dobrym poziomie i jakoś nie przeszkadza. Idąc do kina chciałem przypomnieć sobie troszkę dzieciństwo, ale Disney dał mi "Zaczarowaną" dużo więcej. Wyznacza on tym filmem nowe trendy w produkcji filmów familijnych, bo jest rodzinny w pełnym tego słowa znaczeniu. Serdecznie polecam. (P.s. Tytułowa zaczarowana jest bardzo szybka, błyskawicznie spada na konia;])