Recenzja serialu

Bangkok Hilton (1989)

"Bangkok Hilton" to australijski, sześcio-odcinkowy serial z 1989 r., który niegdyś zawitał w polskiej telewizji. W 2000 r. ukazało się 4.5 godzinne wydanie na DVD. Młoda Australijka, Katrina Stanton (Nicole Kidman) podczas podróży poznaje atrakcyjnego fotografa Arkiego Ragana (Jerome Ehlers). Poproszona o przysługę dostaje od niego do przewiezienia walizkę ze sprzętem fotograficznym, nie przypuszcza jednak, że została „mułem” (nieświadomym kurierem), bo są w niej narkotyki. Podczas przesiadki w Bangkoku zostaje aresztowana i osadzona w więzieniu, którego skrzydło dla białych kobiet ironicznie nazywane jest Bangkok Hilton. Prawo Tajlandii przemyt narkotyków karze śmiercią i wakacyjna przygoda przeradza się w rozpaczliwą walkę o życie. W naszej części Europy karę śmierci zniesiono, widząc w straceniu człowieka będącego w pełnej władzy państwa jedynie odwet. Ponadto nieodwracalność kary uniemożliwia uwolnienie niesłusznie skazanych, a w wieku XX tylko w USA było takich przypadków ponad 900. W innych krajach doktryna jest odmienna, a  zakres stosowania szeroki. Skazuje się na śmierć za łapownictwo – Chiny, homoseksualizm – Iran, czy nawet za małżeństwo bez zgody ojca – Arabia Saudyjska. Bowiem zazwyczaj to autorytarna władza szafuje życiem swoich poddanych. Serial wpisuje się więc w dyskusję o fundamentalnych założeniach wolności, praw jednostki i wartości ludzkiego życia. Obrońca Katriny Richard Carlisle (Hugo Weaving) nie jest w stanie przełamać uprzedzeń sądu – „biały prawnik broni białej”. Władze chcą, aby proces był pokazówką i nie dają wiary, że dziewczyna nie jest przestępcą, lecz ofiarą. Wątek ten pokazuje wciąż żywe kompleksy z czasów, gdy mocarstwa kolonialne trzęsły regionem południowo-wschodniej Azji. Tajowie są bardzo wrażliwi na sugestie płynące ze strony obcokrajowców, więc wywiera to efekt odwrotny do oczekiwanego. W więzieniu panują trudne warunki, nawet dla nawykłych do monsunowego klimatu Tajów. W krajach azjatyckich jednak więźniów się nie rozpieszcza, bo nawet wolni ludzie mają niewiele lepiej. Dla Europejczyków czy Australijczyków to katorga nawet przy krótkotrwałym uwięzieniu. Tu jednak procedury sądowe są niespieszne, a areszt wręcz nie jest traktowany jako kara. Ostatnią nadzieją Katriny jest jej ojciec Hal Stanton (Denholm Elliott), teraz nadużywający alkoholu rozbitek życiowy. Jako jeniec wojenny był przetrzymywany przez Japończyków w tym samym więzieniu i przy planowanej ucieczce poznał sieć podziemnych tuneli. Przybywa więc do Tajlandii, aby tej wiedzy użyć... Z dzisiejszego punktu widzenia serial ma obsadę gwiazdorską, bowiem Nicole Kidman i Hugo Weaving w późniejszych latach zrobili światową karierę, a Denholm Elliott sławą już był. Ponieważ telewizja rządzi się trochę innymi prawami niż kino, niektóre wątki są rozwlekłe (pewnie dlatego istnieje druga, krótsza wersja na DVD) i cierpi na tym wartkość akcji. Z drugiej strony wzmaga to poczucie osaczenia i beznadziejności sytuacji Katriny. Serial w szerokim odbiorze stał się do tego stopnia znaczący, że określenie „Bangkok Hilton” stało się synonimem więzienia w Tajlandii. Powstał nawet film dokumentalny „The Real Bangkok Hilton” o więzieniu Bangkwang dla mężczyzn. Zwolennicy kary śmierci w Polsce wierzą w jej odstraszającą moc. Winni zobaczyć pokazaną w serialu scenę egzekucji (dostępne na YouTube), gdzie przywiązani do słupów skazańcy przez kilkanaście minut oglądają przygotowania, doznając psychicznej tortury. Skazani brat i siostra w istocie byli winni przemytu narkotyków, ale jedynie człowiek pozbawiony empatii może patrzyć na to spokojnie, bez refleksji o wartości ludzkiego życia, każdego życia...