Recenzja serialu

Miasteczko South Park (1997)

South Park to niewielka mieścina położona gdzieś w USA, zamieszkała przez małą ale zżytą społeczność. Mieszka tam piątka przyjaciół Stan, Kyle, Eric, Kenny oraz Butters. I na tym sielanka się kończy... a zaczyna się ostra jazda bez trzymanki! Chylę czoła twórcom „South Parku” Parkerowi i Stone'owi, stworzyli swoiste krzywe zwierciadło, w którym przegląda się całe, nie tylko amerykańskie, ale również zachodnie społeczeństwo. Fabuła to w gruncie rzeczy kolejne niepowiązane odcinki czasem poprzeplatane 2-3 częściowymi odcinkami specjalnymi. Akcja prawie całego serialu koncentruje się na wymienionych 8-letnich dzieciakach. Czasem tylko pojawiają odcinki, w których głównym bohaterem są poboczne postacie, których jest sporo. Eric to prosiakowaty egoista z odchyleniami w stronę nazizmu mający naiwną i niezdającą sobie sprawy z zachowania syna matkę. Kyle za to jest Żydem wychowywanym w "bogobojnej rodzince" razem z adoptowanym bratem Kanadyjczykiem, Ikiem. Nietrudno się domyślić, jakie skutki mają potyczki słowne obydwu postaci. Dalej mamy wychowanego w biednej i patologicznej rodzinie Kennego, najbardziej normalnego i zrównoważonego Stana mającego jednak problem z wyznaniem miłości ukochanej Wendy, oraz Buttersa którym łatwo kierować, ale nie sposób nie polubić. W serialu wykorzystywane są aktualne dla danego czasu wydarzenia społeczne, polityczne czy kulturalne. Olbrzymia ilość odniesień do popkultury, których jest tak wiele, że trudno wszystkie wyłapać, od ogólnie znanych do niezwykle zawoalowanych. Wszystko zmiksowane w różnych proporcjach i konfiguracjach daje niepowtarzalny efekt. Dostaje się wszystkim i wszystkiemu. Nie ma świętości, tabu, ograniczeń. Nie dziwi Jezus prowadzący talk-show, Szatan wyprawiający urodziny na Ziemi, Biskupi prowadzący na smyczy dzieci. Wyśmiewane są wszelkie postacie show biznesu od celebrites w postaci Paris Hilton, przez aktorów Toma Cruise'a, Johna Travoltę, po reżyserów jak Michael Bay czy Mel Gibson. Piosenkarzy jak Bono czy Britney Spears. Po polityków jak George Bush, Putin czy Barak Obama. Obśmiane są wszelkie religie, mniejszości seksualne czy narodowe. Śmiech jest tutaj bronią wymierzoną przeciw irracjonalnemu strachowi, nienawiści, obłudzie. Komentuje wydarzenia i nie pozostawia na nich suchej nitki, wytyka ludzkie błędy, słabości czy też głupotę. Twórcy są niezwykle spostrzegawczymi obserwatorami otaczającego nas świata. Świetnie wychwytują absurdy, nonsensy czy paradoksy istniejące w relacjach ludzkich. Humor w serii jest czasem agresywny, brutalny, obcesowy, a czasem inteligentny, złożony, przemyślany. Komizm słowny stoi na bardzo wysokim poziomie, cięte riposty, ostra wymiana zdań, szczególnie pomiędzy Ericem a Kylem, są niekiedy morderczo zabawne. Postacie zaprojektowane przez twórców są uproszczone, ale jest to swoisty znak rozpoznawczy „South Parku”. Sam kontrast pomiędzy grafika a tematami poruszanymi w serii jest już śmieszne. Twórcy serwują nam morały zdefiniowane zwykle na końcu odcinka. Nie są nachalne, zwykle to krótka wypowiedź jednego z bohaterów, czasem banalna, czasem prowadząca do zastanowienia. Ale nie jest to główny cel, „South Park” to przede wszystkim rozrywka, podana w niecodzienny sposób. Potrzeba pewnego dystansu do obejrzenia serialu, niektórym pewne rzeczy mogą wydać się zbyt obraźliwe czy niesmaczne, jest to jednak dobry znak, gdybyśmy bezkrytycznie przyjmowali wszystko, co się w „South Parku” dzieje, okazałoby się, że jesteśmy pustymi lalkami bez żadnych zasad, wartości czy sumienia. Niemniej jednak serial to przede wszystkim świetna pozycja komediowa i satyryczna. Czysta i lekka rozrywka, świetnie zrobiona i przemyślana. Słowem mistrzostwo w swojej dziedzinie!