Przede wszystkim jest "Killing Eve" thrillerem szpiegowskim. Potrafi być przy tym jednak również komedią charakterów, komediodramatem małżeńskim, wysokooktanowym kinem akcji czy po prostu serialem obyczajowym o znoju pracy w brytyjskich służbach wywiadowczych. Jest ponadto opowieścią o byciu "too gay to do your job", bo koniec końców stanowi barwny festiwal niekompetencji wszystkich swoich bohaterów, nad których profesjonalizmem bierze zwykle górę bardzo ludzka fascynacja wrogiem. Z tych rozmaitych konwencji serial nie tylko pełnymi garściami korzysta, ale i beztrosko wywraca je na lewą stronę. W efekcie znajdzie się tu miejsce zarówno na le Carré-owskie intrygi, jak i przeglądanie się w lustrze swoich antagonistów czy spektakularną rozpierduchę w ruskim więzieniu.
Najważniejsze są jednak bohaterki. Główna, tytułowa Eve (wymiatająca w sezonie nagród Sandra Oh), to lekko neurotyczna i mocno znudzona pracowniczka biurowa brytyjskich służb wywiadowczych MI5, znajdująca się znienacka i poniekąd przypadkiem w samym środku niebezpiecznej intrygi kryminalnej. Jej zadaniem jest wytropienie Villanelle (Jodie Comer), czyli zabójczyni pracującej na usługach międzynarodowej szajki. To postać, która wyznacza w długiej tradycji ekranowej psychopatii zupełnie nową jakość. Amplituda charakterologiczna i emocjonalna, na której się porusza, jest zaprawdę zuchwała. Nie brakuje jej zarówno zachodniego szyku eleganckiej femme fatale, co topornego uroku wschodniej dziołchy. Jej paryskie mieszkanie to mieszanka wyszukanych, najdroższych materiałów z tanim kiczem i bezguściem. Broń trzyma w szufladzie z tamponami, przyjemności ciała zaznaje zwykle w trójkącie, a dla rozrywki lubi od czasu do czasu upozorować własną śmierć. Aby osiągnąć swój cel, potrafi być zwierzęco zmysłowa i niebezpieczna, ale i dziecięco urocza i bezbronna, dzięki czemu wierzymy w to, że sprawnie umyka wszelkim podejrzeniom. Obie wypracowują na swoim punkcie obsesję, która wykoleja scenariusz ze wszystkich wytartych, tradycyjnych torów narracyjnych, do jakich przywykliśmy.
To wszystko, i o wiele więcej, to zasługa scenariusza Phoebe Waller-Bridge, która przeniosła na ekran serię nowel Luke'a Jenningsa "Codename: Villanelle". Jej bohaterowie są tak doskonale rozwinięci, że nawet postaci na drugim i trzecim planie (gdzie błyszczą aktorsko m.in. Fiona Shaw i Kim Bodnia) rzucają od czasu do czasu jakimś autoironicznym żartem, który perfekcyjnie koresponduje z ich dotychczasowymi poczynaniami. A przede wszystkim mają własne, często wielorybie problemy, które zazębiają je z pozostałymi bohaterami na skomplikowanej siatce serialowych relacji w ciekawy, rozgałęziony sposób. Rozmowy, jakie urządza sobie z kolejnymi ofiarami Villanelle, to komediowe złoto, którego paliwo stanowi jej bogate w suchary poczucie humoru. Nawet pozornie błaha scena krótkiej wieczornej rozmowy Eve z mężem w łóżku po całym dniu analizowania sceny zbrodni przybiera nieoczekiwany obrót, który mówi nam o samych bohaterach, ich pracy, osobowości i relacjach dużo więcej niż mogłyby nawet godziny materiału z terapii małżeńskiej. I jeszcze finał. Finał, który zostawia nas na łopatkach.
Zabieg oddania kobietom sterów tej historii niesamowicie odświeża starą, dobrą konwencję szpiegowską. Wszystkie przemocowe i seksualne gry mają tu szansę zaświecić nowym blaskiem. Serial zupełnie beztrosko podchodzi do płciowych klisz i inteligentnie wplata w narrację wątki feministyczne. Eve nie walczy tu z żadnym systemowym seksizmem. Jej mąż i szef to inteligentni, wspierający ją ludzie. Jej frustracja wiąże się raczej z tym, że jej życie i kariera ułożyły się zupełnie inaczej niż miała na to nadzieję. Zupełnie jak… u większości zwyczajnych ludzi? Tymczasem Villanelle używa swojej kobiecości, by zbliżyć się do innych nie w celu uwodzenia, ale… mordowania. Wzajemne przyciąganie bohaterek nie wynika tu z faktu funkcjonowania w męskim świecie niczym rodzynki w serniku, ale z wieloletniego poczucia zawodowego wypalenia (jakkolwiek groteskowo brzmi to w kontekście kariery Villanelle) i potrzeby wyzwania. A także wyczuwalnego gdzieś podskórnie podobieństwa. To coś, czego nie mamy okazji oglądać w telewizji zbyt często.
Najlepsze są w "Killing Eve" chyba te momenty, w których serial bawi się sam sobą, narracja zwalnia, wątki zostają jakby nienaturalnie wydłużone, a z ust bohaterów pada żartobliwy komentarz, który przenosi oglądaną sytuację na kolejny poziom absurdu lub w sam środek pościgu wplata życiową refleksję natury ogólnej, np. o tym, jak skutecznie można załatwiać swoje sprawy chamstwem. W przypadku prawie każdej innej produkcji byłoby to wadą. Tutaj jest apetyczną wisienką na torcie.
Najważniejsze są jednak bohaterki. Główna, tytułowa Eve (wymiatająca w sezonie nagród Sandra Oh), to lekko neurotyczna i mocno znudzona pracowniczka biurowa brytyjskich służb wywiadowczych MI5, znajdująca się znienacka i poniekąd przypadkiem w samym środku niebezpiecznej intrygi kryminalnej. Jej zadaniem jest wytropienie Villanelle (Jodie Comer), czyli zabójczyni pracującej na usługach międzynarodowej szajki. To postać, która wyznacza w długiej tradycji ekranowej psychopatii zupełnie nową jakość. Amplituda charakterologiczna i emocjonalna, na której się porusza, jest zaprawdę zuchwała. Nie brakuje jej zarówno zachodniego szyku eleganckiej femme fatale, co topornego uroku wschodniej dziołchy. Jej paryskie mieszkanie to mieszanka wyszukanych, najdroższych materiałów z tanim kiczem i bezguściem. Broń trzyma w szufladzie z tamponami, przyjemności ciała zaznaje zwykle w trójkącie, a dla rozrywki lubi od czasu do czasu upozorować własną śmierć. Aby osiągnąć swój cel, potrafi być zwierzęco zmysłowa i niebezpieczna, ale i dziecięco urocza i bezbronna, dzięki czemu wierzymy w to, że sprawnie umyka wszelkim podejrzeniom. Obie wypracowują na swoim punkcie obsesję, która wykoleja scenariusz ze wszystkich wytartych, tradycyjnych torów narracyjnych, do jakich przywykliśmy.
To wszystko, i o wiele więcej, to zasługa scenariusza Phoebe Waller-Bridge, która przeniosła na ekran serię nowel Luke'a Jenningsa "Codename: Villanelle". Jej bohaterowie są tak doskonale rozwinięci, że nawet postaci na drugim i trzecim planie (gdzie błyszczą aktorsko m.in. Fiona Shaw i Kim Bodnia) rzucają od czasu do czasu jakimś autoironicznym żartem, który perfekcyjnie koresponduje z ich dotychczasowymi poczynaniami. A przede wszystkim mają własne, często wielorybie problemy, które zazębiają je z pozostałymi bohaterami na skomplikowanej siatce serialowych relacji w ciekawy, rozgałęziony sposób. Rozmowy, jakie urządza sobie z kolejnymi ofiarami Villanelle, to komediowe złoto, którego paliwo stanowi jej bogate w suchary poczucie humoru. Nawet pozornie błaha scena krótkiej wieczornej rozmowy Eve z mężem w łóżku po całym dniu analizowania sceny zbrodni przybiera nieoczekiwany obrót, który mówi nam o samych bohaterach, ich pracy, osobowości i relacjach dużo więcej niż mogłyby nawet godziny materiału z terapii małżeńskiej. I jeszcze finał. Finał, który zostawia nas na łopatkach.
Zabieg oddania kobietom sterów tej historii niesamowicie odświeża starą, dobrą konwencję szpiegowską. Wszystkie przemocowe i seksualne gry mają tu szansę zaświecić nowym blaskiem. Serial zupełnie beztrosko podchodzi do płciowych klisz i inteligentnie wplata w narrację wątki feministyczne. Eve nie walczy tu z żadnym systemowym seksizmem. Jej mąż i szef to inteligentni, wspierający ją ludzie. Jej frustracja wiąże się raczej z tym, że jej życie i kariera ułożyły się zupełnie inaczej niż miała na to nadzieję. Zupełnie jak… u większości zwyczajnych ludzi? Tymczasem Villanelle używa swojej kobiecości, by zbliżyć się do innych nie w celu uwodzenia, ale… mordowania. Wzajemne przyciąganie bohaterek nie wynika tu z faktu funkcjonowania w męskim świecie niczym rodzynki w serniku, ale z wieloletniego poczucia zawodowego wypalenia (jakkolwiek groteskowo brzmi to w kontekście kariery Villanelle) i potrzeby wyzwania. A także wyczuwalnego gdzieś podskórnie podobieństwa. To coś, czego nie mamy okazji oglądać w telewizji zbyt często.
Najlepsze są w "Killing Eve" chyba te momenty, w których serial bawi się sam sobą, narracja zwalnia, wątki zostają jakby nienaturalnie wydłużone, a z ust bohaterów pada żartobliwy komentarz, który przenosi oglądaną sytuację na kolejny poziom absurdu lub w sam środek pościgu wplata życiową refleksję natury ogólnej, np. o tym, jak skutecznie można załatwiać swoje sprawy chamstwem. W przypadku prawie każdej innej produkcji byłoby to wadą. Tutaj jest apetyczną wisienką na torcie.
Moja ocena serialu:
9
Czy uznajesz tę recenzję za pomocną?
Pobierz aplikację Filmwebu!
Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.
