Recenzja filmu

Przerwana lekcja muzyki (1999)

Claymoore. Piękny ośrodek, wyglądający niczym kilku gwiazdkowy hotel, który zajmuje się psychicznie chorymi dziewczętami. Trafia tu Susanna Kaysen (Winona Ryder), dziewczyna z bogatej, dobrze sytuowanej rodziny, która pewnego dnia połyka butelkę aspiryny i zapija ją litrem wódki. Zmartwieni rodzice posyłają jedyną córkę do znajomego lekarza, który skierowuje ją właśnie do oddalonego zaledwie 1,5 godziny jazdy Calymoore, po to aby "odpoczęła". Susanna powoli poznaje ośrodek i jego pacjentki i pragnie jak najszybciej wyrwać się z tego dziwnego miejsca. Oczywiście jest przekonana o swoim zdrowiu psychicznym i cały czas podkreśla, że nie chciała się zabić. Wzięła tyle aspiryny, bo... bolała ją głowa. Film opowiada historię opartą na faktach. Jest ekranizacją powieści Susanny Kaysen, która postanowiła opisać dwa lata jakie spędziła w Claymoore. Wydarzenia rozgrywają się pod koniec lat sześćdziesiątych. W filmie atmosfera tego czasu jest oddana dokładnie: problemy Susanny pokrywają się z kłopotami, z jakimi borykało się bardzo wielu ludzi czasu "dzieci kwiatów". Nie spotyka się ona ze zrozumieniem ze strony rodziców ani psychoterapeutów. Lekarze diagnozują jej chorobę jako "chroniczne zaburzenie osobowości", ale sami nie są w stanie powiedzieć na czym ono właściwie polega. Susanna zauważa, że to właśnie pacjentki Claymoore, z pozoru chore psychicznie i niezrównoważone emocjonalnie, rozumieją ją najlepiej i jako jedyne są w stanie jej pomóc. Susanna świetnie rozumie się z porywczą, znerwicowaną socjopatką Lisą Rowe (Angelina Jolie), która nie przejmuje się uczuciami innych. To właśnie Lisa pewnego dnia postanawia wyrwać się ze szpitala. Mimo choroby psychicznej jest ona zdeterminowana i przebiegła. I to właśnie te cechy pomogą jej zrealizować plany, które powstały w jej głowie. Pomocą będzie służyć także Susanna, która wie, że jedynym lekarstwem na zaburzenia jest ucieczka z zamknięcia i zmierzenie się z życiem jeszcze raz. Film pokazuje cienką granicę pomiędzy chorobą umysłową, a zrównoważeniem. Jego wymowa jest podobna do tej, jaką miał film "Lot nad kukułczym gniazdem" z 1975 roku. Niektóre sceny obrazują wręcz to samo: rozwój choroby psychicznej u zdrowej osoby poprzez umieszczenie jej w ośrodku dla niezrównoważonych. Jednak cel filmu jest trochę inny. "Lot" miał ukazać absurd instytucji, jaką są szpitale dla psychicznie chorych, które zamiast leczyć, wpędzają w jeszcze głębsze zaburzenia. "Przerwana lekcja muzyki" pokazuje fakt, że czasem sami nie zdajemy sobie sprawy z własnych problemów, zamykamy się na tych, którzy mogą nam pomóc, uważając ich za jeszcze bardziej chorych niż my. A jednak tacy ludzie czasem mogą pomóc bardziej niż najbardziej wykwalifikowani lekarze. Siostra Valerie, grana przez Whoopi Goldberg, nie ma nic wspólnego z despotyczną siostrą Ratched znaną nam z "Lotu". Valerie jest spokojna, próbuje dotrzeć do każdej osoby, wykazuje się troskliwością i zrozumieniem dla każdego. Jednak to nie ona gra główną rolę w leczeniu Susanny.  Kiedy powstaje film, którego tłem jest "wariatkowo", widz musi postawić sobie pytanie, kto tak naprawdę jest chory? Jaka jest granica między chorobą, a zdrowiem? A może... istnieje ona tylko w teorii?