Pierwsze doniesienia na temat tego projektu miały prawo budzić ekscytację. Oto stojący za kamerą, zasłużony scenarzysta ("Taksówkarz") i reżyser ("Amerykański żigolak"), Paul Schrader łączy swe siły z najbardziej kontrowersyjnym spośród współczesnych pisarzy amerykańskich, Bretem Eastonem Ellisem. Zapowiedzi pozwalały wierzyć, że czeka nas perwersyjny mariaż thrillera i dramatu, skąpany w dekadenckiej atmosferze Los Angeles bogatych i zepsutych, a decyzja o obsadzeniu w głównych rolach czołowej skandalistki młodego pokolenia Hollywood i gwiazdora filmów porno tylko podsycała ciekawość związaną z przedsięwzięciem.
Niestety, na ostatecznym kształcie "The Canyons" w największym stopniu zaważyć miało to, co teoretycznie mogło (i początkowo takim się wydawało) być jego największym atutem: gwarantujący niezależność i swobodę twórczą niski budżet. Nakręcony za śmieszne (zwłaszcza jak na realia Fabryki Snów) 250 tysięcy dolarów obraz odznacza się chropawym wyglądem przywodzącym na myśl podrzędną mydlaną operę, a zatrudnieni drugoligowi aktorzy sprawiają wrażenie, jakby nawet sam geniusz perfekcji Kubrick nie był ich w stanie zmobilizować do gry.
Wyjątkiem od tej ostatniej reguły jest, co zastanawiające, rozkapryszona podopieczna Myszki Mickey, od dawna już spalona w hollywoodzkich kręgach, Lindsay Lohan. Udowadnia, że pomimo swej skłonności do pakowania się w tarapaty i zamiłowania do gorszących opinię publiczną ekscesów, jest w całym towarzystwie jedynym przypadkiem osoby obdarzonej talentem. Partnerujący jej James Deen wyraźnie stara się, aby wypaść przekonująco, jednak liczne wpadki ujawniają jego brak pewności siebie jako początkującego "poważnego" aktora.
W pewnym sensie "The Canyons" oferuje dokładnie to, czego można by oczekiwać po towarzyszącej mu, sensacyjnej otoczce. W skrypcie autora "American Psycho" odnajdujemy wszystkie najważniejsze znaki rozpoznawcze jego prozy: seks i przemoc sprezentowane zostały w beznamiętnym tonie, który odzwierciedlać ma emocjonalną pustkę jego bohaterów, zbrodnia funkcjonuje na zasadzie jedynej rozrywki znudzonych elit. Niestety, to, co w założeniu miało być elektryzującym dreszczowcem neo-noir, okazuje się być pozbawioną większego napięcia przymiarką. Z jednej strony klimat opowieści należy uznać za frapujący (na co duży wpływ ma synthpopowy soundtrack), z drugiej ciężko wybaczyć tak doświadczonemu twórcy jak Schrader amatorską wręcz formę, której najbardziej dobitne przejawy otrzymujemy w nieprzemyślanych ujęciach i dramaturgicznej naiwności.
Pewne światło na przyczyny takiego stanu rzeczy rzucać mogą już towarzyszące napisom początkowym ujęcia opuszczonych kalifornijskich "theatres": dyktujące ospały ton, narzucają też kierunek interpretacji. Zupełnie tak, jakby reżyser chciał nam powiedzieć, że oto kino, jakie znaliśmy, umarło. Czyniąc centralną postacią historii pozbawionego sumienia spadkobiercę fortuny, który ma w zwyczaju rejestrować swe łóżkowe wyczyny za pomocą telefonu komórkowego, twórcy zdają się potwierdzać trop mówiący o upadku celuloidu. Wszak zły do szpiku, psychopatyczny Christian produkcją filmową zajmuje się tylko w ramach hobby. Tak naprawdę interesuje go jedynie zabawa w Boga w świecie realnym, gdzie przyjmuje postawę bezwzględnego dyktatora. Brak zahamowań i poczucie bezkarności czynią fikcję bezużyteczną, liczy się tylko prawdziwa kontrola.
Szkoda w takim razie, że powyższa myśl przedstawiona została na ekranie w sposób dość łopatologiczny i nie jest w stanie wytłumaczyć realizacyjnej nieporadności, pozostaje co najwyżej słabą wymówką. W najlepszym razie, "The Canyons" uznać można za ambitną porażkę. Chętną do operowania ironią, zza której przebija gorycz, zbyt najeżoną jednak słabymi ogniwami, które pogrążają ją jako całość.
Niestety, na ostatecznym kształcie "The Canyons" w największym stopniu zaważyć miało to, co teoretycznie mogło (i początkowo takim się wydawało) być jego największym atutem: gwarantujący niezależność i swobodę twórczą niski budżet. Nakręcony za śmieszne (zwłaszcza jak na realia Fabryki Snów) 250 tysięcy dolarów obraz odznacza się chropawym wyglądem przywodzącym na myśl podrzędną mydlaną operę, a zatrudnieni drugoligowi aktorzy sprawiają wrażenie, jakby nawet sam geniusz perfekcji Kubrick nie był ich w stanie zmobilizować do gry.
Wyjątkiem od tej ostatniej reguły jest, co zastanawiające, rozkapryszona podopieczna Myszki Mickey, od dawna już spalona w hollywoodzkich kręgach, Lindsay Lohan. Udowadnia, że pomimo swej skłonności do pakowania się w tarapaty i zamiłowania do gorszących opinię publiczną ekscesów, jest w całym towarzystwie jedynym przypadkiem osoby obdarzonej talentem. Partnerujący jej James Deen wyraźnie stara się, aby wypaść przekonująco, jednak liczne wpadki ujawniają jego brak pewności siebie jako początkującego "poważnego" aktora.
W pewnym sensie "The Canyons" oferuje dokładnie to, czego można by oczekiwać po towarzyszącej mu, sensacyjnej otoczce. W skrypcie autora "American Psycho" odnajdujemy wszystkie najważniejsze znaki rozpoznawcze jego prozy: seks i przemoc sprezentowane zostały w beznamiętnym tonie, który odzwierciedlać ma emocjonalną pustkę jego bohaterów, zbrodnia funkcjonuje na zasadzie jedynej rozrywki znudzonych elit. Niestety, to, co w założeniu miało być elektryzującym dreszczowcem neo-noir, okazuje się być pozbawioną większego napięcia przymiarką. Z jednej strony klimat opowieści należy uznać za frapujący (na co duży wpływ ma synthpopowy soundtrack), z drugiej ciężko wybaczyć tak doświadczonemu twórcy jak Schrader amatorską wręcz formę, której najbardziej dobitne przejawy otrzymujemy w nieprzemyślanych ujęciach i dramaturgicznej naiwności.
Pewne światło na przyczyny takiego stanu rzeczy rzucać mogą już towarzyszące napisom początkowym ujęcia opuszczonych kalifornijskich "theatres": dyktujące ospały ton, narzucają też kierunek interpretacji. Zupełnie tak, jakby reżyser chciał nam powiedzieć, że oto kino, jakie znaliśmy, umarło. Czyniąc centralną postacią historii pozbawionego sumienia spadkobiercę fortuny, który ma w zwyczaju rejestrować swe łóżkowe wyczyny za pomocą telefonu komórkowego, twórcy zdają się potwierdzać trop mówiący o upadku celuloidu. Wszak zły do szpiku, psychopatyczny Christian produkcją filmową zajmuje się tylko w ramach hobby. Tak naprawdę interesuje go jedynie zabawa w Boga w świecie realnym, gdzie przyjmuje postawę bezwzględnego dyktatora. Brak zahamowań i poczucie bezkarności czynią fikcję bezużyteczną, liczy się tylko prawdziwa kontrola.
Szkoda w takim razie, że powyższa myśl przedstawiona została na ekranie w sposób dość łopatologiczny i nie jest w stanie wytłumaczyć realizacyjnej nieporadności, pozostaje co najwyżej słabą wymówką. W najlepszym razie, "The Canyons" uznać można za ambitną porażkę. Chętną do operowania ironią, zza której przebija gorycz, zbyt najeżoną jednak słabymi ogniwami, które pogrążają ją jako całość.
Moja ocena:
6
Czy uznajesz tę recenzję za pomocną?
Recenzja The Canyons (2013)
Kaniony ambiwalencjiBret Easton Ellis, autor najbardziej poczytnych powieści prądu transgresywnego, debiutuje jako... czytaj więcej
Pobierz aplikację Filmwebu!
Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.
