Recenzja filmu

Człowiek z blizną (1983)

Tony Montana (Al Pacino) to emigrant z Kuby. Wraz z przyjacielem Mannym (Steven Bauer) przybywa do USA. Obaj zaczynają pracować dla bossa narkotykowej mafii - Franka Lopeza (Robert Loggia). Tony rywalizuje z szefem o względy Elviry (Michelle Pfeiffer). Wkrótce zaczyna budować własne imperium narkotykowe. Zabija swojego wcześniejszego pracodawcę i bogaci się w mgnieniu oka. Jednak pieniądze zmieniają go nie do poznania. Przyjaciele odwracają się od niego, a on sam wpada w zasadzkę. "Człowiek z blizną" jest remakiem filmu z 1932 roku pod tym samym tytułem. Pokazuje, jak łatwo pieniądze i władza potrafią zmienić człowieka. Największą zaletą filmu jest zdecydowanie rola Ala Pacino. Gdyby nie on, filmu po prostu by nie było. Al stworzył kreację bezbłędną, której nie da się zapomnieć. Jest to zdecydowanie jego najlepsza rola w całej błyskotliwej karierze. Dzięki Pacino, Tony Montana na zawsze zapisał się w historii kina jako najbardziej bezwzględny, filmowy gangster. Reszta obsady również wypadła świetnie. Szczególnie w swych rolach podobali mi się Robert Loggia i Paul Shenar. Kolejną ważną osobą biorącą udział w produkcji był Giorgio Moroder. Odwalił kawał dobrej roboty, komponując niezwykle klimatyczną ścieżkę dźwiękową do filmu. Jego melodie głęboko zapadają w pamięć, a piosenki takie jak "Push It To The Limit" czy "Dance, Dance, Dance" wspaniałe pasują do atmosfery lat osiemdziesiątych. Film dysponuje również znakomitym scenariuszem Olivera Stone'a, którego wspomaga świetny klimat panujący na ekranie. Jedyną wadą filmu jest czas. "Człowiek z blizną" trwa około trzech godzin i momentami może nudzić. Brian De Palma stworzył tytuł, który doskonale pokazuje styl łacińskiej części Miami. Z pewnością zalicza się on do najlepszych dramatów gangsterskich odsłaniających brutalne oblicze świata przestępczego i władzę ludzi amerykańskiej sceny narkotykowej. Polecam go szczególnie fanom tego typu kina.