Recenzja serialu

Pensjonat pod Różą (2004)

"Pensjonat pod Różą" to serial obyczajowy. Główne bohaterki to trzy sympatyczne kobiety: Iwa, Dusia i Maryla. Mimo, że każda ma własne życie, własne radości i problemy, zawsze znajdują choć trochę czasu, by poświęcić go na wspólne spotkanie. Oprócz damskiego trio ważną rolę odgrywa tutaj Ksawery - współwłaściciel pensjonatu, który należy także do Iwy. Mimo, że nie łączy ich nic oprócz wspólne prowadzenie interesów, to jednak uczucie, jakie między nimi się narodzi, będzie uwieńczone wspaniałym ślubem... Główna fabuła serialu opiera się także na stosunkach między Ksawerym i Alicją - jego narzeczoną, Iwą a Wandą - jej matką, oraz Jackiem - jej narzeczonym, który wkrótce przed ślubem zostawił ją dla innej. Jest także wątek Maryli-nauczycielki języka polskiego w liceum i Jasia-właściciela antykwariatu, gdzie Maryla bardzo często zagląda, być może nie tylko w poszukiwaniu ciekawych pozycji... Dusia, jej mąż Tomek i Kalina - ich dorastająca i buntująca się córka-jedynaczka, reprezentują wątek życia rodzinnego, jego wzloty i upadki, wspólne radości i zmartwienia. Kalina i Mikołaj - syn Maryli, są ze sobą związani niedostrzegalną nicią gorącego uczucia, które powolutku dopiero zaczyna dojrzewać. Oprócz tych bohaterów, dużą rolę odgrywają tutaj także Balbina i Poldek, pracujący w pensjonacie, bardzo mili i sympatyczni ludzie, na których Iwa i Ksawery mogą polegać. "Pensjonat pod Różą" jest to lekka, przyjemna historia. Głównym tłem rozgrywającej się tutaj akcji jest właśnie pensjonat. Tutaj także rozgrywają się rozmaite wątki różnych ludzi, bardzo ciekawe opowieści, z których często wynikają zabawne, a czasem przykre konsekwencje. W miarę śledzenia losów głównych bohaterów poznajemy pensjonariuszy, którzy przyjechali do hotelu, aby odpocząć, spróbować rozwiązać swoje problemy, przemyśleć wiele spraw. Pensjonat jest dla nich czymś w rodzaju azylu, ciepłego schronienia, z którego wychodzą napełnieni nową siłą i wiarą. Moim zdaniem, jest to jeden z lepszych seriali obyczajowych ostatnich lat. Lekki w oglądaniu, ciekawy, wciągający widza. Brak tutaj jakichś agresywnych, wręcz kryminalnych sytuacji, bo reżyserzy bez tego potrafili stworzyć coś, co przykuje uwagę odbiorcy. Uważam także, jest to moje osobiste odczucie, że taki pensjonat, ukryty gdzieś w okolicach lasu, z dala od zgiełku i hałasu, stwarza niemal baśniowy klimat. Pobyt w takim miejscu to istna sielanka, bez kłopotów dnia powszedniego, dlatego często go oglądałem, gdyż mnie on bardzo wciągnął. Jednej rzeczy nie mogę tylko przeboleć-otóż zaprzestano emisji i kręcenia dalszych odcinków. Sądziłem, że scenarzyści i reżyser będą umieli nadal tworzyć ten wspaniały serial, ale jednak...coś się kończy, a coś zaczyna. Zachęcam, mimo to, do oglądania "Pensjonatu..." gdyż jest to nieodżałowany obraz. Nikt nie pożałuje. "Życie kręci się Czasem słów aż mi brak. Dziś już sama wiem, Że nie warto wciąż tak gnać. Pensjonat pod Różą Bo tu można kochać, tu można żyć. Uciekam przed burzą Zielone cienie, błękitne sny. Pensjonat pod Różą Gdzie w każdym szczęścia kropelka lśni W Tobie też..." Słowa piosenki serialu mówią same za siebie - jest to dla mnie niejako pouczenie, a taki pensjonat to dla każdego z nas chwila refleksji nad własnym życiem.