Recenzja filmu

Cena odwagi (2007)

Adam to syn państwa Pearl, których tragiczna historia została przedstawiona w recenzowanym filmie. Nigdy nie będzie chłopcu dane poznać swego ojca, ale dramat, który go spotkał, pozostanie w pamięci ludziom na długo. Daniel Pearl był dziennikarzem południowo azjatyckiego oddziału redakcji gazety The Wall Street Journal przebywającym z żoną w Pakistanie. Żył z opisywania wojny, która nastąpiła w tym kraju zaraz po wydarzeniach z 11 września 2001 w USA. W styczniu 2002 roku został porwany przez terrorystów współpracujących z Al-Kaidą, a pięć tygodni później otrzymano nagranie na kasecie video, na którym zarejestrowano brutalną egzekucję poprzez odcięcie głowy wykonaną na porwanym. Film ten jednak to nie kino sensacyjne, o tym jak bohatersko próbował uniknąć śmierci ów dziennikarz (choć takie wydarzenia rzeczywiście miały miejsce), ale przedstawienie równie bohaterskiej postawy żony Pearla, która była w tym czasie w zaawansowanej ciąży (w tej roli Angelina Jolie). Jest to niezwykła, poruszająca i przybliżająca te tragiczne wydarzenia historia, która nikomu nie powinna pozostać obojętna. Jakiekolwiek zarzuty wobec kiepskiej grze Jolie są według mnie zupełnie nieuzasadnione. Aktorka ta bardzo dobrze zinterpretowała i przekazała uczucia, które miotały w tym czasie bohaterką. Przede wszystkim beznadziejna sytuacja, niemoc, ale i odwaga w działaniu, nieustępliwość i co najważniejsze nadzieja. Tej bowiem nie opuściła nawet na moment, aż do końca, wierząc w to, że jej mąż żyje! Zamiast pałac zemstą do całego narodu, wolała przywoływać wspomnienia swojego męża i chwil z nim spędzonych. Forma filmu jest bardzo ciekawa, choć widzieliśmy podobną w poprzednich dziełach Winterbottoma. Jest to paradokument, który trzymając w napięciu, przedstawia działania policji, śledztwo, pomoc i podtrzymywanie na duchu głównej bohaterki przez znajomych. Nie brakuje zdjęć archiwalnych, ani poetyckich ujęć. Dzięki takiej formie, od samego początku nie mamy problemów z uwierzeniem w to, że historia jest prawdziwa, łatwiej jest nam również utożsamić się z bohaterami. A samemu reżyserowi pozwoliło to uniknąć melodramatyzmu. Temat filmu jest niezwykle ważny. W poszukiwaniach udział brało wiele osób, od lokalnej policji, służb dyplomatycznych, po CIA. Wszyscy próbowali pomóc, brano pod uwagę również negocjacje z porywaczami. Żadna jednak z wymienionych instytucji nie potrafiła na tyle szybko zadziałać, aby ustrzec bohatera przez śmiercią. Na domiar złego, w mediach aż huczało od plotek. Co chwila pojawiały się nowe. Terroryści uważali porwanego za szpiega, udającego dziennikarza. Inni uważali, że współpracował z Mossadem (bohater nie bał się przyznawać do swojego żydowskiego wyznania). Ludzie z niecierpliwością czekali na uwolnienie zakładnika, który stał się ofiarą w bezsensownej walce, niczym pionek w wielkiej grze, który poniósł śmierć, praktycznie za nic. Nie potrafię sobie nawet wyobrazić, co czuła żona porwanego, w dodatku w zaawansowanej ciąży. Jej pierwsze dziecko miało zostać bez ojca, który dzień przed porwaniem nadał już synowi imię. Film ten jednak znacznie przybliża ten problem. Wspaniała rola Angeliny Jolie, klimatyczna muzyka (szczególnie w napisach końcowych w połączeniu) i ciekawa forma dzieła tworzą z niego film o niezwykle dużym znaczeniu. Pokazuje jak niebezpieczną prace wykonują dziennikarze wojenni, jak niebezpiecznymi i nieprzewidywalnymi ludźmi są terroryści i w końcu co znaczy żyć nadzieją i nie poddawać się do samego końca. Jak już napisałem film jest poruszający i skłaniający do refleksji. Warto zatem zwrócić uwagę na tę pozycję, żeby przybliżyć sobie historię ojca 5-letniego już teraz Adama. Tym bardziej, że sytuacja na Bliskim Wschodzie jest wciąż aktualna. Bo "ten film jest dla Adama".