Recenzja filmu

Niczego nie żałuję - Edith Piaf (2007)

Wiele spodziewałam się po filmie Oliviera Dahana "Niczego nie żałuję" o życiu Edith Piaf. Być może zbyt wiele i dlatego moje rozczarowanie było tak duże. Nic jednak nie usprawiedliwia tego, jak bardzo zepsuto prawdziwą i fascynującą historię, która wydawała się niemal gotowym scenariuszem filmowym. Najbardziej boli chyba fakt, że twórcy potraktowali życie francuskiej piosenkarki bardzo instrumentalnie, jako coś, co jest z natury tak interesujące i świetne, że obroni się samo. Błąd. Okazało się bowiem, że zrobienie filmu o kimś, kto przeżył tak wiele i żył tak intensywnie jak Piaf, może być niezwykle trudne, a na pewno przerosło umiejętności Dahana i jego ekipy. Filmu nie ratuje nawet znakomita ścieżka dźwiękowa - wszak piosenki Piaf znamy wszyscy i o tym, że potrafiła śpiewać w ten niezwykły i jakże charakterystyczny sposób, wiemy doskonale i nie musimy iść na film, aby to potwierdzić. Wystarczy włączyć płytę. Twórcy zdecydowali się na zrealizowanie filmu w formie tzw. flashbacków, czyli krótkich sekwencji, które nie układają się w chronologiczną całość. Raz widzimy więc Piaf jako czterdziestoparoletnią, gasnącą już kobietę, raz jako małą dziewczynkę wychowywaną przez babkę, w prowadzonym przez nią burdelu, a niekiedy jako młodą dziewczynę, włóczącą się po ulicach i popijającą w podejrzanych barach. Sporo tu o relacjach Edith z ojcem, artystą cyrkowym, który wiódł cygańskie życie, o jej uzależnieniu od alkoholu i silnych środków przeciwbólowych. Trudno więc oprzeć się wrażeniu, że skandale w życiu Piaf stały się podstawą scenariusza, pominięto natomiast to, co naprawdę ważne - współpracownicy, przyjaciele i kolejni mężowie artystki pojawiają się znikąd, przewijają się jak w kalejdoskopie, a widz często nie wie, kto jest kim, ani jaką pełni rolę. Brak też innych wątków, dla twórców filmu zupełnie nie istnieją na przykład relacje Piaf z młodymi artystami, których zawsze starała się promować i co dla niej samej było niezwykle istotne. Wszak to jej zawdzięcza karierę chociażby Yves Montand. Pewne braki byłyby do zaakceptowania - film biograficzny nie musi bowiem przecież dokładnie i szczegółowo opowiadać o życiu danej postaci - gdyby nie to, że przy tych widocznych lukach niektóre motywy powtarzane są do znudzenia, a kilka scen oglądamy parokrotnie. To chyba najgorszy z pomysłów Dahana, który sprawia, że pod koniec filmu rozdrażniony widz męczy się i ziewa, marząc jedynie o tym, aby seans nareszcie się skończył. Gwoździem do trumny jest natomiast powierzenie głównej roli Marion Cotillard, która zupełnie nie poradziła sobie z tym zadaniem. Aktorka skupiła się bowiem na tym, aby za wszelką cenę upodobnić się fizycznie do Piaf, odtworzyć jej mimikę, gesty i sposób poruszania się, ale zapomniała, że taka rola wymaga czegoś więcej. Edith Piaf była z pewnością prosta, nieobyta w świecie i nieokiełznana, ale także niezwykle wrażliwa, zakompleksiona i ponad wszystko rozpaczliwie pragnęła uznania i miłości, a tego tu nie widać. Piaf w wykonaniu Cotillard ma twarz - nazwijmy rzeczy po imieniu - bezdennie głupiej kretynki, naiwnej laleczki, która nie wie, co się z nią dzieje. I to jest nie do zniesienia.  Podsumowując, film "Niczego nie żałuję" to kompletna klapa. Całość przypomina brzydki patchwork - przypadkowo zszyte ze sobą kawałki, z byle jakich materiałów, w żaden sposób nie pasujące do siebie kolorystycznie. Szkoda, że tak wielu krytyków uznało ten film za interesujący, a nawet wybitny, bo jest to dzieło, które wypacza obraz tak wielkiej artystki, jaką była Edith Piaf. Dobrze chociaż, że ona nie musi tego oglądać.