Bardzo dobry film z Holandii :) Z początku główna bohaterka, Akkie nie zdaje sobie sprawy jak poważna jest jej choroba, bardziej interesują ją rozgrywki piłkarskie. Scena kiedy kopie z całej siły piłkę, a później nie chce iść na badanie rozłożyła mnie. Nie wytrzymałam i wybuchłam płaczem, wreszcie dociera do niej, że jest śmiertelnie chora, doszukuje się odpowiedzi, dlaczego chorobą ją zaatakowała... Taka byłaby normalna reakcja każdego dorosłego od samego początku, ale Akkie to dopiero nastolatka, jej świat kręci się wokół szkoły i piłki nożnej.
Hanna Obbeek (Akkie) wydaje się idealnie dopasowana do tej roli. Z początku pewna siebie, lubiana uczennica, potem, bezsilna wobec choroby młoda dziewczyna. Szacunek, że ogoliła głowę na łyso, by wszystko było jeszcze bardziej wiarygodne.
Poza tym wątek pomiędzy główną parą bohaterów cudownie pokazany. Pod maską nienawiści i niechęci kryla się ich sympatia wobec siebie. Przecież jeszcze przed chorobą widać było, że Joep coś do niej czuje (gdy oddał jej wisiorek, albo te spojrzenia w klasie), nie odwiedzał jej w szpitalu z ważnego powodu. Ta pierwsza miłość rodząca się między nimi, również wywoływała wybuch płaczu, ponieważ człowiek żałował, że dopiero co się "odnaleźli", a już musiał ją stracić.
No i końcowe sceny, najpierw przed zdjęciem dziewczyny, a potem mecz. Tu to już po prostu wyłam w poduszkę i ciągle pytałam: dlaczego?
Film bardzo mną poruszył, zdałam sobie sprawę jak drobne wydają się moje problemy, w porównaniu ze wszystkimi dziećmi, które cierpią na tak poważne choroby.
Sory, że tak chaotycznie, ale jestem na świeżo po obejrzeniu filmu:)