Mi się to podobało, było bardzo psychodeliczne:)

te kolory to byla bardzo prosta metaforyka, nawet naiwnie prosta (co nie znaczy, że głupia). po wypiciu alkoholu przez bohaterów świat przestał być czarno-biały, czy też szary jak kto woli i życie nabrało kolorów na tych pare chwil. może się to wydawać niezbyt wyszukanym pomysłem zarówno reżyserskim lub interpretacyjnym, ale jak dla mnie dzieki temu, film zyskuje. proza Hłaski właśnie taka była, że często zaskakiwała rzeczami bardzo prostymi i wydawać by się mogło oczywistymi, w których na próżno szukać któregoś tam dna. Tu Ford zrobił wydaje mi się ukłon w tym kierunku.

Kiedy bohaterowie upijają się i bawią w domu towarowym jest kolorowo, do tego jeszcze ta muzyka w tle. Natomiast kiedy wstają rano, już wytrzeźwiali i zaczynają ogarniać, że są tam nielegalnie jest już monochromatycznie.