Film pierwszy raz oglądałem w 2009 albo 2010 roku na Polsacie i na tyle mi się spodobał, że wracam do niego co roku w okresie świąt. Co prawda jest to banalna historia z humorem niezbyt wysokich lotów i oczywiście patetycznym finałem jakie to święta rodzinne są ważne itd., ale całość została zgrabnie nakręcona i przyjemnie się ogląda. Moim zdaniem najlepsza jest pierwsza połowa jak Krankowie chcą jak najszybciej wyjechać - nie przystrajają domu ani nic, a sąsiedzi chcą ich do tego zmusić. Niektóre sceny są zabawne jak np. Nora chowa się w domu przed sąsiadami albo kolędnicy i inni nie dają im spokoju i ich nachodzą. Cały wątek z „uwolnieniem bałwana” też głupiutki, ale fajny. Humor ogólnie nie jest jakiś wyszukany, ale też nie klozetowy czy chamski jak w np. „To właśnie miłość”. Można się uśmiechnąć i to nie raz . Druga połowa jak córka Kranków jednak wraca i muszą zostać na święta już mniej ciekawa, bo mocno przewidywalna i ta pomoc sąsiadów taka wydumana, ale ma to swój urok. Nie powiem – miło się na to patrzy. Finał za to jest całkiem niezły – nieco wzruszający, ale nie jakiś mocno ckliwy jak w innych filmach tego typu. Bardziej taki stonowany jest. Dobrze zagrał Tim Allen i Jamie Lee Curtis, ale przyćmił ich nieco Dan Aykroyd jako Vic Frohmeyer - „wodzu” sąsiadów, majestatyczny, wzbudzający grozę, ale jednocześnie swój chłop, który mimo wszystko pomoże Krankom. Ogólnie na święta niezły film. 6/10.