Film Aleksandrowa zapoczątkował modę na nowy w ZSRR gatunek filmowy - musical. Ta liryczna komedia, łącząca w sobie elementy folkloru, groteski i burleski, opowiada o zabawnym pastuchu fermy hodowlanej, który robi karierę jako dyrygent orkiestry jazzowej i o służącej, która staje się główną gwiazdą tej orkiestry. Początkowo słuchaczami Kostii są jedynie owce i krowy ale kiedy zostaje zaproszony przez córkę właścicieli pensjonatu do przygrywania gościom wydaje się, że kariera stoi przed nim otworem a jego samorodny talent został wreszcie dostrzeżony. Niestety na muzyczny zew pastucha odpowiada jego stado, które dokonuje prawdziwych spustoszeń. Kostia niezrażony tą przygodą wyrusza do miasta gdzie spotyka Aniutę; prostą ale utalentowana dziewczynę. Ich wspólny występ okazuje się wielkim sukcesem.
Świat się śmieje bił rekordy popularnosci wśród, nie tylko rodzimej, publiczności. Film pozbawiony wyraźnych akcentów dydaktycznych, bezpretensjonalny i prawdziwie zabawny wypełniał lukę w kinie radzieckim tamtych lat. O sukcesie Aleksandrowa zadecydowało kilka elementów, z których najważniejsze to umiejętne wykorzystanie wypróbowanych gagów, połączenie wątków komediowych z czysta liryką, efektowna, wręcz wystawna inscenizacja, błyskotliwe kreacje aktorskie a przede wszystkim muzyka debiutującego kompozytora Izaaka Dunajewskiego. Jego melodie znali i nucili wszyscy, jak imperium sowieckie długie i szerokie.
O filmie wypowiadał się (choć może nieco naiwnie) sam mistrz Chaplin: Aleksandrow objawił Ameryce zupełnie nową Rosję. Do tego filmu Amerykanie widzieli ją przez pryzmat Dostojewskiego, a teraz dostrzegli, jak wielkie dokonały się tam zmiany w psychice ludzi radzieckich. Ludzie ci żywo i wesoło śmieją się, cieszą życiem. To wielki sukces. To także znacznie skuteczniejsza agitacja; niż przy pomocy przemówień i strzelaniny. Z tym ostatnim stwierdzeniem wypada się w pełni zgodzić.

Filmoteka Narodowa

(enasia)