"Życie codzienne" wpisuje się w nurt dokumentu kreacyjnego lat 70., choć z pozoru przypomina pozbawiony komentarza film obserwacyjny. Jako zapowiedź preferowanej przez niego poetyki potraktować można szkolną etiudę "Wszystko" (1972), w której Szulkin ukazał przetaczane na podwórku śmietniki. Dostrzegając rytmiczność ruchu, ale i pewną monotonię tej czynności, zupełnie wyeliminował z kadru twarze bohaterów - pracujących śmieciarzy. Podobny zabieg zastosował w "Życiu codziennym". Tym razem nie służy on jednak koncentracji na poezji ruchu. Ukazanie bohaterów bez twarzy z jednej strony uniwersalizuje opowieść, z drugiej - w rozwiązaniu tym jest pewien niepokojący element depersonalizacji. Szulkinowi udaje się w symbolicznym skrócie ukazać stan społeczeństwa lat 70. - ludzi zagubionych w codziennych czynnościach, zredukowanych do swych funkcji społecznych. Choć wydaje się, że w ich życiu nie brakuje dóbr materialnych, to jednak odczuwany jest bliżej nieokreślony brak egzystencjalny. Szulkin nie tylko umieszcza twarze bohaterów poza kadrem, eliminuje także w znacznym stopniu elementy ścieżki dźwiękowej, eksponując jednostajny szum maszyn w fabryce, brzęk naczyń w domu. Bohaterowie nie rozmawiają ze sobą. Człowiek uległ degradacji, a rzeczywistość nie daje żadnej nadziei na zmianę.