Nie zgadzam się, że to woda na młyn przeciwników lustracji - wręcz przeciwnie moim zdaniem. Doskonale pokazuje kontekst, w którym ówcześni agenci mówią "przepraszam" (scena z potrąceniem Christy przez samochód), a poza tym pokazuje, że przebaczać owszem, można, ale trzeba najpierw wiedzieć komu i za co. Przecież całego wątku "przebaczenia" by nie było, gdyby Dreyman nie przeczytał swoich akt.

Filmy nie są o SB, Stasi, systemach politycznych, tylko o ludziach. O tamtych rzeczach jest historia. Twórca, który o takiej podstawowej regula zapomina, jest propagandzistą. Dziwię się więc Tobie, że jesteś rozczarowany. Aby dostać, to czego oczekujesz, wystarczyło zostać na zajęciach fakultatywnych z historii. Zamiast tego poszedłeś do kina. Na dobry film ze świetną rolą Ulricha Mühe. Domyślamy się tylko, co jest w głowie granego przez nieco kapitana Wieslera, bo coś się dzieje, ale to poznajemy tylko przez jego działanie. Gra tylko swoją fizycznością, ciałem, twarzą. I zagrał tę odrobinę szaleństwa, która czasami pozwala robić coś wbrew logice, samemu sobie. Bez tego szleństwa nie byłoby o czym tworzyć sztuki. Dla kontrastu śledzony przez niego pisarz ma na odwrót, ma myśli jak na dłoni, zaistaniał w filmie przez esej o samobójstwie swojego przyjaciela. Też dobrze. Reżyser ten kontrast stworzył i dlatego, nie pozwolił im spotkać się ze sobą. Jeden napisał na koniec HGW XX/7, drugi zrozumiał i wystarczy.