Nie, nie zgadzam się z tobą, że był to film o aktorce i dla niej. Tutaj jest obserwowany związek dwojga ludzi (scena po spektaklu za kulisami - pocałunek).
Impuls to próba wmanewrowania tej pary w partyjno osobiste rozgrywnki wbrew ideowym przekonaniom agenta. Zainteresowanie jego tą parą spowodowane raczej ich zwyczajnością - początkowy brak zaangażowania po jakiejkolwiek ze stron (dyskusyjny) dla bohatera filmu nie było to powodem do zaszuflatkowania więc sztampowego podejścia.

Rozpracować obiekt, sporządzić raport zamknąć sprawę.


Film już od samego początku kojarzył mi się z "Farenheit 451".
Podobny klimat, podobne środowisko, podobny temat. Może dlatego nie
starałem się odgadywać co będzie, dlaczego, po co i na co.

Muzyka (zwylkle ona tworzy dla mnie klimat filmu) może nie była jakaś rewelacyjna (tzn nie do nucenia w wolnym czasie), ale świetnie wpasowana
w obraz.

Agent - oczywiście to on od począku pośrednio lub potem bezpośrednio kontrolował, pisał sceniariusz - rozmowa w barze i późniejsze przesłuchanie aktorki. Miała powidzieć co powiedziała, zrobił co chciał (usunięcie maszyny pzed rewizją) niestety rozwiązanie nie do końca po jego myśli.

Czy bawił się tą parą, czy współczuł im, czy może sobie samemu?
Dla mnie takim wyraźnymi scenami były:
Wieczór we własnym pustym mieszkaniu - samotna kolacja.
Seks za pieniądze, namiastka prawdziwej miłości
Rozmowa z chłopcem w windzie.

Dlaczego to zrobił. Przypuszczam, że jego dotychczasowa praca to kontakty ze zwykłymi ludźmi zamieszanymi w drobne szwuindelki nie wymagała osobistego zaangażowania.

Duży plus w przedłużanym końcu. Bez sztampowej "piątki", nagły ale
spokojny koniec.

Moja ocena 9/10.

Ja też się nie zgadzam. Moim zdaniem HGW XX/7 robił to dla nich. Rozmowa z Christą w barze wcale nie była dla mnie "nieprofesjonalna", była po prostu mega-ryzykowna. Nasz agent okazał się bardzo dobrym człowiekiem, który poświęcił swoją karierę, swoje życie prywatne, swoją wiarę w komunizm - aby ratować ludzi, którzy nawet nie wiedzą o jego istnieniu. Ostatnia scena z Dreymanem, kiedy wysiada z taksówki. Chciał iść mu podziękować, ale przecież HGW XX/7 wcale nie chciał żadnych podziękowań; on chciał tylko, aby "Lazlo" mógł pisać, mógł spokojnie realizować swoją artystyczną wizję. Najlepszym więc podziękowaniem było napisać książkę, pokazać byłemu agentowi, że jego poświęcenie nie poszło na marne... Oglądałem dziś ten film jubileuszowy 10 raz ;-) Dla mnie jest to arcydzieło i najlepszy niemiecki film wszech czasów, 10/10

Jak najbardziej sie zgadzam. Nie chodzilo tylko i wylacznie o aktorke, lecz o nich, jako o artystow, ludzi, ale tez o wolnosc przeciez, o to, by pozwolic im byc. Nie tyle wiec byl zafascynowany nia, co w ogole zyciem ludzi zwiazanych ze sztuka. Ale dobrze jest interpretowac i myslec o filmie, zamiast ogladac i wyrzucac z pamieci. To sie chwali ;)

Moim zdaniem można by też stwierdzić, że Dreyman był dla Wieslera pewnym rodzajem ideału, miał pasję, związane z nią cele. HGW XX/7 musiał darzyć go ogromnym szacunkiem, ponieważ był dla jego wymarzonej kobiety tym, kim on nigdy nie byłby w stanie być.