I rozumiem, i nie rozumiem postawy.
Rozumiem, bo sama byłam "klientem" tego typu kliniki. Na szczęście tylko w zakresie podstawowych badań, ale widok który w niej zastałam na długo pozostanie w mojej pamięci. Gigantyczna kolejka ludzi z oczami pełnymi nadziei, pełnymi teczkami wyników badań w dłoniach i (jak mniemam) pustymi kontami. Obiecaliśmy sobie wtedy z Mężem, że nie dołączymy do nich. Nie za wszelką cenę tj. cenę zdrowia fizycznego i psychicznego, kryzysu małżeńskiego, spłukania z uwagi na kredyt na in vitro. Nie, po prostu nie.
Czy uda nam się? Nie wiem. Przestało to być celem samym w sobie. I o to chyba chodzi. Żeby wyznaczyć sobie granicę, mając na uwadze że nie zawsze jest ona równoznaczna z osiągnięciem celu.
Film mnie zasmucił, nie dlatego że nie mam dziecka (w pewnym momencie uznajesz niepłodność/bezpłodność za fakt i przestajesz się łudzić). Ale dlatego, że bohaterowie żyli, czekając na życie B, nie umiejąc docenić życia A. Chyba każdy zna parę, która uporczywie starała się o dziecko 5,10,15 lat. Dziecko się pojawiało, a oni się rozstawali. Dlaczego? Ponieważ cel, których ich łączył został osiągnięty i na fali zmęczenia (fizycznego, psychicznego, również finansowego) nie byli w stanie się tym faktem cieszyć.
Sam film miewa lepsze i gorsze momenty. Na duży plus zakończenie, na tego typu finał liczyłam.