I tak to jest, jak się człowiek nastawi, że będzie ciekawie.
A to, że Liam Neeson, a to, że dawno nie widziana Christina Ricci, w końcu że nie ograny
jeszcze temat. Tymczasem wlokło mi się to "dzieło" niemożliwie, a kiedy doszło do długo
oczekiwanego końca - miałem poczucie kompletnie straconego czasu.

Po pierwsze: fabuła. Dawno nie widziałem w filmie takiego przekombinowania, z którego
w dodatku nic nie wynika. Przenudne dialogi i bieganina bez ładu i składu. W dodatku
twórcy próbują nam wmówić, że film zasługuje na refleksję po obejrzeniu. W tym celu
mnożą niejasności, stawiają znaki zapytania i czekają, aż widz się nabierze. I
najwyraźniej się nabiera, o czym świadczy mnogość komentów.

Po drugie: tempo. Na litość boską, straciłem nadzieję, że to się kiedykolwiek skończy.
Napięcie siada po pół godziny filmu i już się nie podnosi. Doczekałem finiszu w nadziei,
na jakieś zgrabne podsumowanie, niestety, zawiodłem się straszliwie.

Po trzecie: Christina Ricci. Zawsze miałem do niej mnóstwo sympatii, niestety - ma swój
udział w położeniu tego filmu. Gra fatalnie, z jednym, jedynym wyrazem twarzy: ciężkie
powieki i półotwarte usta. I cały czas jęczy, sapie i wzdycha. Brakuje też konsekwencji w
jej motoryce: Z piwnicy wybiega jak łania, po schodach już gramoli się na kolanach, by
na piętrze ponownie przejść w kłus (nadal jęcząc). Słaniając się dociera do drzwi
prosektorium, ale ma tyle siły, by złamać klucz w zamku. Zadaje sobie tyle trudu, by
zadzwonić do narzeczonego, ale gdy ten wrzeszczy i dobija się do drzwi: ona akurat wtedy
postanawia pomilczeć. I tak dalej, do urzygu.

Naprawdę cieszyłem się na ten film. Moi aktorzy, mój gatunek, wszystko powinno grać. A
tu lipa i cienizna. Szkoda. 3/10