W 1962 roku, kiedy kręcono pierwszego Bonda jednym z kandydatów, i zarazem faworytów Iana Fleminga do roli agenta 007 był Roger Moore. Jednak miał już wtedy podpisany kontrakt na serial "The Saint" dla ITC więc nic z rokowań nie wyszło.
W 1970 roku, po nieudanej próbie George'a Lazenby w roli Bonda, po raz kolejny rozpoczęto poszukiwania godnego następcy Seana Connery'ego. Ponownie zwrócono się do Rogera Moore'a. Tym razem był on jednak również "niedostępny" z powodu kolejnego serialu dla ITC - "The Persuaders".
Dopiero w 1972 roku Moore był wolny i ku ogromnej radości producentów - Alberta R. Broccolego i Harry'ego Saltzmana - objął rolę Jamesa Bonda.
Na Moorze spoczywała podwójna odpowiedzialność. Po pierwsze miał zastąpić Seana Connery'ego, który dla wielu stał się przez lata jedynym prawdziwym odtwórcą roli Bonda. Po drugie zaś Moore musiał wyprowadzić serię na prostą, po nieudanym występie Lazenby'ego w "On Her Mayesty's Secret Service".
Debiutant spisał się wyśmienicie, i chociaż powszechnie uważa się, że dopiero trzceci Bond z Moore'em ("The Spy Who Loved Me" z 1977 - przez wielu uważany za najlepszego Bonda w serii) tak naprawdę się udał to i tak "Live and Let Die" jest do dzisiaj najlepiej przyjętym z nowych wcieleń 007. Nic w tym dziwnego. Moore jako jedyny z aktorów grających Bonda jest prawdziwym Anglikiem, co podkreśla wytwornym, szarmanckim i zabarwionym ironią zachowaniem. To właśnie ta ostatnia cecha Bonda w interpretacji Moore'a - ironia - stała się nie tylko cechą charakterystyczną Bondów z jego udziałem, ale również całej serii. Zauważmy, że gdy dzisiaj oglądamy filmy z Brosnanem to podświadomie czekamy na zabawne "one-linery" i niemal autoparodystyczne zachowanie bohatera, który taki swój wizerunek, a który tak bardzo lubimy, zawdzięcza Bond właśnie Rogerowi Moore'owi.