Główny bohater, młody jaskiniowiec, zakochuje w rówieśnice. Pokazuje jej gwiazdkę na niebie i daje piękne przemówienie. Po paru latach, gdy już dojrzewa, bierze ją za swoją kobietę itd., na jego plemię napadają źli ludzie, porywają mu kobietę. Goni ich, odbija ją, traci i tak w kółko.

Hmm... Nie wiem, jak Roland, ale ja tam wątpię, by jaskiniowy rozumiał takie pojęcia jak serce i gwiazda na niebie. Że w ogóle wie, że ma takie coś jak serce, i że ten narząd ma takiego abstrakcyjne znaczenie jak miłość. A ten świecący punkt na niebie nie jest raczej duchem jego matki.

Tak, podchodziłem do tego filmu jak do gniota, szukałem jakieś monstrualnej bzdury. Dredy, perfekcyjny angielski czy umiejętność opatrzenia rany ciętej przez głównego bohatera (szkoda, że jeszcze nie wytrzasnął jakiegoś alkoholu) mi nie wystarczyły.:) Oprócz tego przerośnięte strusie w lesie (las! Tu wszystkie strefy klimatyczne żyją obok siebie! Prawie jak The Sims: Wakacje), misiowate mamuty i ogólna mizerność filmu.


3/10.