Django jest tutaj postacią bardzo dwuznaczną - pozwala na śmierć niewinnych tylko po to by zwiększyć wartość głowy przestępcy Manuela. Już ten motyw jest bardzo ciekawy.
Smaczku dostaje miłość Django do kobiety która wymusza na nim by przestał dla niej tak żyć.

Historia jest niewiarygodnie dobrze wyreżyserowana - wątek miłosny wcale nie jest kiczowaty a wręcz przeciwnie: bardzo naturalny, nienachalny i u widza wywołuje w swoich dramatycznych momentach prawdziwy wstrząs. Cała oś moralna wokół której toczy się film jest oryginalna i wciągająca. Wszystko brutalne, i dobrze nakręcone, sposób realizacji oczywiście wzorowany na filmach Leone(nie pozostałych dwóch Sergio) lecz skopiowany na najwyższym, momentami mistrzowskim poziomie.

Prawie wszyscy aktorzy spisują się znakomicie - poza jedną komediową postacią wszystko wydaje się naturalne. Najwspanialszą kreacje stworzył Camaso, niezwykle sugestywny czarny charakter. Garko w roli Django może nie dorównuje Franko Nero, jednak nadrabia swoje braki tym, że stworzył wiarygodną, ludzką postać - nie zaś robioną na modłę postaci Bezimiennego czy kreacji nerowskiej.

Całość sprawiła, że uznaje ten film za jeden z najwspanialszych spaghetti jakie powstało, zmieści się w moim prywatnym rankingu w pierwszej dwudziestce.