Obejrzałem film od początku, do końca, chociaż nie za jednym zamachem. Nie był taki najgorszy. Efekty, jak na tamte lata, genialne. Na pewno przetrwały próbę czasu. Nie one są jednak najważniejsze.

Ogólnie przez cały film miałem wrażenie budowanego napięcia wokół monolitu. Niestety rozczarowałem się, bo dla mnie, monolit pozostał tym samym czym był na jego początku - klockiem niewiadomego pochodzenia, o niewiadomych, magicznych właściwościach. Oczywiście, można go sobie w różny sposób interpretować, ale w filmie został przedstawiony w taki, a nie inny sposób. Równie dobrze sam monolit może być jeden i być obcą formą życia pojawiającą się w różnych momentach historii ludzkości, by sobie wyhodować obiekt do doświadczeń. Kto wie? Nieważne.

O ile, pomimo naprawdę przeciągających się niektórych scen, do Beyond the Infinite film mi się w miarę podobał. Niestety ostatni rozdział rozłożył mnie na łopatki. Zwyczajnie nie rozumiem. Pominę 10 minut ferii barw, które spokojnie mogłoby trwać minutę. Nie ukrywam, że nie mogłem się doczekać, aż się skończą. W pewnym momencie myślałem nawet, że tak już do końca będzie. Nie chodzi mi też nawet o tę scenę z pokojem i starzeniem się, bo to sobie jeszcze jakoś mogę zinterpretować. Nie rozumiem tego płodu lecącego w stronę ziemi. Normalnie mnie to przerasta, a że skończyłem film oglądać o 3:30, to nawet nie próbuję tego rozszyfrowywać.

Podsumowując: jeśli ktoś lubi sztukę, a w szczególności interpretowanie obrazów, to film pewnie mu się spodoba. Jeśli ktoś lubi kosmiczne filmy, thrillery sci-fi, to się rozczaruje, bo odnajdzie się do 3/4 filmu. Czwartą część może sobie odpuścić i będzie się czuł jakby mu końcówkę niezłego filmu ucięli. Jeśli zaś ktoś oczekuje jakieś akcji w połączeniu z kosmosem, to może sobie w ogóle darować ten film. Ja się niestety zaliczam do tej drugiej grupy, więc czuję się rozczarowany, że ktoś mi zabrał koniec fajnie zapowiadającego się filmu o tajemniczym monolicie. Taki trochę Kontakt bez kontaktu. :)