Jeśli to jest film, albo przynajmniej miał to być film, wystawiając ocenę 1/10 oceniam to coś tylko i wyłącznie jako film. Według mnie ciężko docenić takie zabiegi reżyserskie jak wciśnięcie dwóch i pół minuty niczego w sam środek filmu. Każdy może powiedzieć, że obcował z absolutem gapiąc się w sufit, ale to nie dodaje jeszcze wartości artystycznej sufitowi. Uprzedzając argument, że takie "dłużyzny" (podany przeze mnie przykład to oczywiście już nawet nie dłużyzna) dają widzowi czas na przemyślenie różnych ważnych aspektów filmu, to ja nie potrafię rozważać całości filmu dłużej niż wspomniane dwie i pół minuty nie popadając w nadinterpretacje. A już na pewno nie temat zbuntowanej maszyny, który jest poruszony przed dwu i pół minutowym "intermission". Jest bardzo duże prawdopodobieństwo, że gdyby zamknięto kogoś w ciemnym pokoju na czas trwania tego filmu, to jego przemyślenia posiadałyby jakąś tam wartość. Sztuka oczywiście polega na działaniu odbiorcy i nadawcy w takim samym stopniu, jednak oceniając dzieło powinno się oceniać raczej artystę, a nie inwencje jego odbiorców. Gdyby było inaczej mógłbym dać 1/10 dla filmu i 10/10 dla jego fanów, z czego można by na przykład wyliczyć średnią... Ale z tego co rozumiem tu się ocenia filmy, tak? Myślę też, że dałbym dużo lepszą ocenę, gdyby całość streścić w 10 minutowej miniaturze. Podejrzewam, że dałoby to jakieś 6/10... 7/10... Oglądając w czasie premiery może 8/10... Podsumowując, gdyby dać ten temat innemu reżyserowi (chociaż generalnie nie jestem przeciwnikiem S.K.) mogłoby wyjść średnio, albo dobrze, a tak to jest jedno wielkie nieporozumienie.