Długie ujęcia, zdjęcia szarej rumuńskiej ulicy, niedbałe dialogi półgłosem i przede wszystkim wybitnie sugestywna rola anamarii marincy. Dawno nic mną tak nic nie wstrząsnęło. Ja widziałem dwukrotnie w ciągu kilku dni i za drugim razem łatwiej chyba nie jest - to rzeczywiście coś wyjątkowego.

...czy ja jestem pozbawiona wyższych uczuć... ?
ani razu łza mi się w oku nie zakręciła, ani nie przeżyłam tego specjalnie, a właściwie wcale, może oprócz tego, że zastanawiałam się 'dlaczego Otilia zrobiła tak wiele dla przyjaciółki, i jak było ją na to stać?' może coś ze mną nie tak ;| a ponadto, przecież jestem kobietą...

hmm.. moim zdaniem ten film to taka bomba emocjonalna, że po prostu nie idzie się tym nie przejąć, nie przeżywać tego w jakiś sposób. ja już po wszystkim siedziałem właśnie wryty w fotelu i o to chyba chodziło. Nie owijać w bawełnę, pokazać co i jak, z bliska.