Lekkie rozczarowanie. Judd Apatow rozlicza się z instytucją małżeństwa, opowiada o parze z długim stażem, czerpie przy tym garściami z własnych doświadczeń i obsadza w głównych rolach własną rodzinę. To mógł być jego najlepszy film, błyskotliwa słodko-gorzka komedia obyczajowa, ale niestety jedynie chwilami ociera się o ideał.

Nie wiem do końca co zawiodło, może scenariusz, któremu brakuje nieco dyscypliny, za bardzo dryfuje w kierunku różnych życiowych scenek rodzajowych, wielokrotnie punktując przy tym w coś ciekawego, ale często rozwadniając całość i osłabiając wymowę nietrafionymi pomysłami. Może scenografia, a zwłaszcza rekwizyty, które w takim nasyceniu operują produktami Apple’a, że już ciężko powiedzieć ile w tym żartu i komentarzu na temat współczesnej rodziny a ile zwykłego product placementu. A może aktorstwo, które jest bardzo dobre jeżeli chodzi o drugi plan, Paul Rudd również bez zarzutu, ale niweczy to rodzina Apatowa wysysająca energię z filmu.

Dzieciom można wybaczyć, zwłaszcza, że nie są wcale takie złe, ale coś dziwnego dzieje się za każdym razem gdy na ekranie pojawia się Leslie Mann. Nie wiem czy wcześniej tego nie zauważałem, bo zazwyczaj robiła za drugi plan, czy może zrobiła sobie ostatnio jakąś operację, która zabiła naturalność jej mimiki twarzy, ale przez pierwszą połowę filmu nie mogłem się nadziwić jak mizerną jest aktorką. W przypadku filmu tak skupionego na relacjach pomiędzy dwiema osobami jest to dużym problemem. No ale zobaczyć i tak warto, w końcu to Apatow, więc nawet jak nieco dołuje, to wciąż jest to film nasycony wieloma fajnymi pomysłami, dobrymi żartami i błyskotliwymi dialogami. Tyle że nie w ilości i jakości jakiej bym się po nim spodziewał.