To, co mi się w nim podoba, to fakt, że film stopniowo nabiera głębi w oczach widza. Siadamy przed ekranem i patrzymy na jedną z wielu typowych amerykańskich komedii na jedną nutę, że tak powiem, ale z czasem na pierwszy plan wychodzi niesamowity i myślę, że spokojnie można rzec oryginalny wątek miłosny, a gagi komediowe stają się elementem tła. Przyznam, że czasem były przesadzone w kontekście całego filmu, ale to w żaden sposób nie psuje ogólnego, jak najbardziej pozytywnego wrażenia, po obejrzeniu tej produkcji. Zaczęłam to oglądać z nastawieniem na lekką romantyczną komedyjkę z utartymi amerykańskimi perypetiami i przewidywalnym szczęśliwym zakończeniem, dobrą na niedzielny wieczór. Tymczasem zakończenie było naprawdę wzruszające, a nie należę raczej do osób, które wzruszają się na filmach, romantycznych czy nie romantycznych, po prostu. Drew Barrymore kocham i cenię chyba od zawsze, a Adam Sandler, chociaż też nawet za nim przepadam, jeszcze milej mnie zaskoczył, gdyż przyzwyczaiłam się do jego charakterystycznego komediowego wizerunku. Oboje stworzyli świetny duet.

A tak nawiasem: ciekawa jestem, ile osób po cichu liczyło na to, że Henry uprze się i znajdzie sposób, by wyleczyć pamięć Lucy :).