Po trudnym i zakręconym Takeshis oraz dziwnym Kantoku Banzai zastanawiałem się w jakim kierunku zmierza Takeshi Kitano i jakie będą jego kolejne filmy. Po tym filmie jestem spokojny o tą przyszłość.

Uwaga - dalszy ciąg zawiera elementy mojej interpretacji filmu - nie wskazane dla tych którzy go jeszcze nie widzieli.

"Achilles i żółw" nie odnosi się już tak bezpośrednio do osoby reżysera, jak dwa poprzednie, lecz stanowi swego rodzaju rozprawę ze sztuką i o sztuce. Relacje artysta-sztuka mogą przypominać pogoń Achillesa za żółwiem, znaną z greckiej opowieści filozoficznej, który wedle tej teorii, nigdy żółwia nie prześcignie. Opowieść ta nie jest logiczna ale przecież sama sztuka i sami artyści przeczą zasadom logiki poświęcając wszystko dla czegoś z czego nie ma żadnego bezpośredniego pożytku i czego "jakość" jest określana przez krąg teoretyków. Daje to spore pole do nadużyć i stawia pytanie czy naprawdę warto się za takim sukcesem uganiać. Kitano, na szczęście, nie zostawia nas z nierozwiązanym dylematem - by złapać żółwia wystarczy dać choć jednej osobie coś co nie zawiera się w samym materialnym tworzywie dzieła ale wykracza ponad to. Będąc artystą, można uczynić to poprzez obraz, będąc człowiekiem - sobą i swoimi czynami.
To moja własna interpretacja - bardzo ciekawy jestem Waszych - zapraszam do dyskusji.