Interesujący dziesięciominutowy szkic filmowy młodego Otara Iosselianiego.
Jest to ekranizacja powieści romantycznego pisarza A. Greena.

Akcja zostaje przeniesiona w stosunku do powieści z Grenlandii do Gruzji na początku XX wieku. Reżyser dobrze oddał proste życie biednej rodziny, nieszczęście jego żony, która cierpi z powodu pijackich wybryków męża.
Pogoń za mężem, który ukradł pieniądze na drinka, prowadzi pechową parę do muzeum. Obraz z jakiegoś powodu przedstawiający ich dom tak bardzo dotyka małżonków, że zapominają o kłótniach.
Iosseliani proponuje nowe szczęśliwe zakończenie, które nie występuje u Greena.
Mąż, żona i dzieci - godni, spokojni, szanowani, pozują dla artysty w domu.
Teraz pojawi się nowe zdjęcie, które, podobnie jak poprzednia opuszczona akwarela, prawdopodobnie będzie miało na kogoś korzystny wpływ. (Tego ostatniego zdania nie do końca rozumiem, może to interpretacja osoby, od której wziąłem ten opis).