Film - że tylko oczy przymykać i mruczeć z zadowoleniem. ;) Dla mnie, wielbicielki fantastyki określanej przez Sapkowskiego "jednorożce w ogrodzie" - istna uczta. Skojarzeń - mnóstwo. Jak Alicja po Drugiej Stronie Lustra i jak Paul z filmu "Po godzinach", Neal Oliver natrafia na świat, który nie powinien istnieć, spotyka dziwnych ludzi, mnożą się wokół niego zagadkowe wydarzenia. A wszystko opowiedziane barwnie, w tempie, z humorem. Bardzo w klimacie Gaimana, ale o ile "Po godzinach" kojarzyło mi się z "Nigdziebądź", o tyle "Interstate 60" przypomina mi bardziej "Gwiezdny pył", a może jeszcze bardziej - "Amerykańskich bogów" z uwagi na motyw podróży, no i O.W. Granta, który przywołuje na myśl Wednesdaya, przebiegłego, strojącego się w piórka Odyna, boga Lokiego. O.W. Grant ma coś z Lokiego: swobodę, charyzmę, cynizm, przewrotność. Dodatkowym smaczkiem było ujrzenie w krótkiej scence na początku mojego idola wczesnej młodości - Michaela J. Foxa. Zresztą Jeff Bridges z kucykiem jako policjant w mieście legalnego narkotyku o nazwie Euphoria też stworzył fajną kreację.

Świetnie się na tym filmie bawiłam. Dużo ciekawych pomysłów, ani przez moment niepozwalających na nudę; cały czas patrzyłam z napięciem w ekran w oczekiwaniu dalszych niespodzianek. Przez chwilę miałam wrażenie przesadnej dosłowności, niepotrzebnej łopatologii w komentowaniu wydarzeń, mającej na celu zwrócenie uwagi na ich głębszy moralny wymiar (np. kwestia zniewolenia przez narkotyki czy wywód o przekraczaniu granic), ale wybaczam, bo inne rozwiązania były rozbrajające, np. Muzeum Fałszywych Dzieł Sztuki albo miasto prawników, w którym fikcyjne procesy miały zapewnić każdemu z nich pracę. :)