Uważam, że propaganda rzadko idzie w parze z wyższą sztuką. Dla mnie jednym z wyjątków może być np „Triumf woli” Leni Riefenstahl (chociaż niezbyt dobrze porównuję, bo to jest dokument, ale chodzi mi o pokazanie syntezy propagandy i klasy), ale nie „Aleksander Newski”, zdecydowanie nie przemawia do mnie gra odtwórcy głównej roli. Mocno przesadzone butne, dziarskie miny, jakie aktor stroi do kamery, w mojej opinii, są godne pożałowania, wręcz mnie śmieszą; i te zabawne patetyczne przemówienia... Tak, rozmach i sceny walki, jak na tamte czasy, są imponujące, ale i tak są one niczym w porównaniu ze scenami z filmu „Napoleon” Abla Gance (nakręcony jeszcze epoce kina niemego). Ale czy mam cenić film za sceny walki? Może gdyby były nakręcone z jakąś szczególną i wyjątkową ekspresją, klasą, z czymś, co mnie poruszy. Niestety, film mnie nie poruszył i dlatego tego filmu nie cenię jako dzieła sztuki, może jako zjawisko historyczne, jako zjawisko propagandowe, które potrafiło z niezłym skutkiem oddziaływać na widza.
Wylewam ten film z pomyjami.