Jak rozpoznać geniusza w tłumie? Czy to widać? Czy boskość wypisana jest na twarzy? Czy wulgarny, sprośny i rozchichotany pokurcz może być narzędziem Boga? Albo raczej: dlaczego, jak to możliwe, by wulgarny itd. itp.
W oczach miernoty geniusz jest pokurczem, jednak imię geniusza podważy tę ocenę. Wolfgang Amadeusz Mozart. W tych trzech wyrazach jest potęga i chwała w spiżowym dudnieniu wielkości i boskości; mają moc wyładowania atmosferycznego, pasję incipitu wizjonerskiego wiersza; są asumptem dla numerologii i kabały.
Jeżeli coś przetrwa z genialnego człowieka, to przede wszystkim jego imię. Nicością się staną jego wrogowie, widzący w nim pokurcza; nicością jego interpretatorzy (!), nazywający go „Amadeuszem”; nicością jego bliscy, mówiący do niego: „Wolfi”. Nawet miłość nie ma wstępu w rejony geniuszu, przeciwnie, zazwyczaj go niszczy, nawet miłość! Cóż dopiero Kościół! Kościół jest dla miernot! W Kościele człowiek mówi za Boga, poza Kościołem Bóg za człowieka. I nie ma w tym reguły, nie ma recepty. Nie wystarczy z niego wyjść. Na odwrót! Konsekwencją stosunku do absolutu jest stosunek do ogólności. Najpierw trzeba zbudować indywidualność (albo, jak geniusze, trwać w niej), przemyśleć wszystko do końca, a potem, jak Zaratustra, opuścić jaskinię.