Chyba najbardziej spełnione dzieło Lecha Majewskiego od czasu "Rycerza" z 1980 roku. Połączył tu bowiem śląskie korzenie, malarskie fascynacje, historię Teofila Ociepki i poezję filmową. Wszystko to ze sobą zagrało, racząc nas pięknymi kolorystycznie kadrami oraz przezabawną historią grupy outsiderów, których motywacje można zrozumieć mimo ich specyficzności.

"Angelus" to dzieło bardzo zaangażowane w portretowanie czasów w jakich przyszło żyć bohaterom. Powojenna polska mimo zastosowanej groteski jest bardzo prawdziwa. Zaś sama opowieść wcale nie należy do trudnych w odbiorze mimo nasączonej regionalizmami narracji. Ogląda się to jak przednią komedię, jednocześnie chłonąc niesamowitą atmosferę otaczającą zgrupowanie śląskich okultystów.