Ów film (zdobywca 3 Oscarów, w tym za najlepszy film) często uważany jest za największe dzieło w dorobku Woody'ego Allena oraz za przełomowy obraz w jego filmografii. Największym plusem w przypadku tego filmu jest, jak zresztą zawsze, gra Allena. Przezabawny, neurotyczny, znerwicowany - jednych irytuje, inni go uwielbiają - ja leżę gdzieś po środku. Ogólnie aktorstwo w tym filmie stoi na wysokim poziomie, grająca jego partnerkę życiową Diane Keaton dostała Oscara za rolę tytułowej bohaterki, choć moim zdaniem Allen jest po prostu lepszy. Fabuła wciąga i nie nudzi, aczkolwiek nie jest to nic specjalnego, zakończenia byłem pewien gdzieś od połowy filmu. Fajnym motywem są retrospekcje - przenosimy się w dzieciństwo i młodość głównego bohatera, dzięki czemu dowiadujemy się, czemu jest taki znerwicowany. Świetnym pomysłem jest także tzw. łamanie konwencji i np. zwracanie się Allena do samego widza, nie wiem czemu, ale zawsze coś takiego bardzo mi się podobało. Jest kilka fajnych scen jak np. początkowy motyw z McLuhanem, wspomniane już retrospekcje i ogólnie dialogi. Co do wad - hmm spodziewałem się jednak dużo więcej, nie porwał mnie ten film, fakt - jest to inteligentna komedia, w której mieści się dużo prawdy co do związków, kilka życiowych prawd, ale czegoś mi jednak zabrakło, do tego zakończenie było bardzo przewidywalne; poza tym wadą są z pewnością inne bohaterki, bo kiedy jeszcze tytułowa w miarę wyglądała, tak inne były obleśnie brzydkie, a fuj. Zdjęcia na poziomie, ale nic wielkiego, muzyki za wiele nie było, gdyż nie pamiętam jej wcale :P Ogółem taki komediodramat ale spodziewałem się więcej. Główną zaletą jest jak zawsze sam Allen - uwielbiam jak gra, jego poglądy życiowe (np. " jestem jednym z nielicznych mężczyzn, którzy też są zazdrośni o penisa" =D ) i jego zachowanie. Przyznam, że się zawiodłem. 6/10