Po pierwszych kilkunastu minutach seansu ściskało mnie w żołądku z zachwytu. Później odniosłam wrażenie lekkiego przyhamowania, ale to chyba bardziej kwestia moich oczekiwań niż faktycznej wartości filmu, który i tak trafia do ulubionych. :) Narracja bardzo w moim guście, nieliniowa, poprzetykana surrealistycznymi wstawkami, mnóstwo obyczajowych obserwacji i komentarzy do różnych absurdów współczesności. Osobiście strasznie podobały mi się teksty na temat psychoanalizy. :D W ogóle, jak w niemal każdym filmie Allena, teksty to osobny wszechświat. Tutaj, żeby wyłapać wszystkie smaczki i aluzje, należałoby film oglądać klatka po klatce, a potem każdą frazę rozbierać na czynniki pierwsze. :)

Dla mnie to wcale nie jest film o odmiennym postrzeganiu rzeczywistości przez mężczyznę i kobietę, jak to ktoś napisał na forum; to film o odmiennym postrzeganiu życia przez ludzi w ogóle, o różnicach między nimi. Allen pokazał to przez pryzmat intymnego związku, ale wnioski rozciągnąć można na wszelkie ludzkie relacje. Zresztą Allen często i celowo posługuje się stereotypami, bawi się nimi, czuje się do tego uprawniony, bo tak naprawdę w nie nie wierzy. Zupełnie jak Murzyni, którzy z upodobaniem mówią do siebie"czarnuchu", bo im właśnie wolno. Allen to samo robi ze swoim pochodzeniem i z lubością gra na żydowskiej obsesji antysemityzmu, jednocześnie przecież nie poddając w wątpliwość jej zasadności. Na taką autoironię stać tylko bardzo dojrzałe i samoświadome osobowości. Już dowcip opowiedziany na początku filmu wprowadza w takie klimaty: pewien człowiek powiedział, że nie chciałby być członkiem klubu, który miałby kogoś takiego jak on za członka. To nawias wzięty w nawias. :D