Ten film naprawdę trudno ocenić. Z jednej strony - wręcz oniemiałam, kiedy zobaczyłam, że cała obsada składa się z aktorów/naturszczyków o najprawdziwszej indiańskiej urodzie! Bardzo miła odmiana, po oglądanym ostatnio przeze mnie Exodusie Ridleya Scotta, gdzie po prostu Brytyjczycy byli barwieni na pomarańczowo. Wielkie brawa dla Mela, że zdołał przekonać Hollywood do takiego projektu (z tego, co pamiętam, aktorzy również nie mówili po angielsku, a to już w ogóle niedopuszczalne w kinie amerykańskim, gdzie czytanie napisów automatycznie zniechęca widzów do zobaczenia filmu). Także naprawdę brawa za twarde postawienie na taki realizm. Ponadto niektóre sceny, mam tu na myśli całą sekwencję w wielkim mieście majów, po prostu zapierają dech. Można poczuć to szaleństwo, strach, ekstazę, które zapewne były nieodłącznym elementem takich brutalnych świąt. Ale z drugiej strony, odnoszę wrażenie, że Mel Gibosn jako reżyser, nie zna umiaru w nakładaniu na swoich bohaterów wszelakich nieszczęść. Scena, kiedy żona głównego bohatera - topiąc się w dziurze, jedną ręką trzyma się liny, drugą podtrzymuje małe dziecko, a jednocześnie z jej łona wyskakuje do wody nowo narodzony bobas, tak trąci absurdem, że trudno nie parsknąć śmiechem. A przecież nie taka była intencja reżysera, który traktuje temat na wskroś poważnie i dojrzale. Także określiłabym ten film jako geniusz pomieszany z kiczem, ale niewątpliwie wart jest zobaczenia (zwłaszcza wyżej wspomniana sekwencja w mieście!).