Twórcy "Architekta" muszą być za pan brat z depresją. Dawno już nie widziałem filmu, który tak perfekcyjnie oddawałaby przerażającą rzeczywistość beznadziei, lęków, kompleksów, gniewu i agresji, jaka konstytuuje kliniczną depresję. Autorowi sztuki, a za nim także autorowi filmu, udało się przeniknąć w głąb i ukazać wszystkie twarze depresji. Jest więc tytułowy architekt, żyjący wizją, obudową, maską. Jest jego żona wycofana do granic możliwości, wyschnięta niczym ściółka leśna po trzech miesiącach prażącego słońca – wystarczy iskra, by wybuchł pożar. Jest córka, pełna kompleksów, ślepa na swą własną wartość, żyjąca w chorym cieniu ojca. I w końcu syn, który zmuszony zostanie niemalże siłą do przyjrzenia się samemu sobie i nie zdający sobie sprawy z tego, że przemoc nigdy nie była skierowana do niego, że był to ostatni, desperacki akt autoagresji, po którym nie pozostało już nic, jak pusta skorupa. I jest walcząca matka, która za energią do działania skrywa całą swą rozpacz i poczucie zatracanie.
Smutny to film, mocny choć skromny. Boli, zwłaszcza tych, którzy na własnej skórze poznali to, o czym opowiada "Architekt". Szkoda, że nie został doceniony jako film. Ale pewnie sztuka, w dobrym wykonaniu, robi jeszcze większe wrażenie.