i nie rozchodzi mi się tu tylko o hitchcockowskie tempo akcji, gdzie stopniowo, bez pośpiechu obnażamy tajemnicę, ale również bliskie ujęcia twarzy, choćby przykładowo na drgającą powiekę głównego bohatera, zresztą samo eksponowanie oczu, którymi nie da się tak łatwo kłamać było dość częstym zabiegiem w tym filmie. Warto również zwrócić uwagę na niesamowitą oprawę muzyczną i grę świateł, zwłaszcza w momencie kulminacyjnym, majstersztyk. Gra aktorska bardzo przekonywująca i tyczy się to w sumie każdej postaci, choć największe wrażenie zrobiła na mnie Joan Cusak, słusznie zresztą nominowana za tę rolę do nagrody Saturna. Polecam!