Dowżenko jest bardziej poetą obrazu, niż wybitnym scenarzystą. Dlatego jestem skłonny zaryzykować stwierdzenie, iż jego filmy radziłyby sobie świetnie bez żadnej fabuły. Niestety takowej, chociażby szczątkowej, wymagała od niego władza. Stąd zarówno "Arsenał", jak i "Zwenigorę" oglądało mi się ciężko z powodu narracyjnego chaosu. Wizualnie natomiast omawiany film prezentuje się przepięknie. Są tu elementy baśniowe, oniryzm, a i symboliki nie brakuje. Scena z gazem rozweselającym jest obłędna. Mówiące zwierzęta dodają magii. Sugestywny finał także robi wrażenie. Przy nawarstwieniu tak wyjątkowych momentów zapominamy, iż pogubiliśmy się już dawno w fabule i chłoniemy każdy kadr. To pozwala także przymknąć oko na wydźwięk dzieła.