Twórca legendarnego "Kwiatu Granatu" sięgnął po opowiadanie Lermontowa -
turecką bajkę. Rzecz o minstrelu podróżującym w poszukiwaniu zarobku,
aby stać go było na miłość życia, której ojciec nie chce oddać poecie
dopóki jest biedny.

Pełna symboliki, obrazów rodem z mozaik czy ikon kolorowa opowieść z
muzyka w tle. Po pierwsze, czułem swą małość i niewiedzę, bo nie
przystoi tego filmu traktować tylko i wyłącznie jako przypowiastkę z
morałem. Czuje się oddech wieków i dziedzictwo i nabiera się poczucia,
że nic nie może istnieć w oderwaniu od całej reszty czy historii ludzi -
dobrej czy złej. Po drugie w cudny sposób reżyser osadza aktorów w
kolorowych strojach na tle można powiedzieć prawie - ruin - budynków z
surowej cegły, biednych i zaniedbanych. Ja to widzę jako przenośnię
stanu wielkiego kraju sklejonego na siłę, w którym Paradżanowowi
przyszło żyć prawie całe dorosłe życie i stanu republik przyradzieckich
gdzie resztki dziedzictwa istnieją na tle biedy i braku przyszłości.
Dodatkowo nie mogę zapomnieć sceny ścięcia głowy, w której żadna głowa
nie jest tak naprawdę ścinana. Kto widział ten wie. Film zupełnie inny
od prawie całej reszty kinematografii. Można postawić na półce obok
Makhmalbafa (Makhmalbaf właśnie filmami Paradżanowa inspirował się
tworząc Gabbeh - Dywan) i wczesnych - czarno - białych filmów z początku
kina.

Klasyka klasyk. Wielka szkoda, że Paradżanowa zna się tak mało.
Koniecznie obejrzeć.

[pl.rec.film]