Niestety, jak to zwykle ostatnio bywa w polskim filmie, prawie się udało.
Film jest bardzo dobrze zagrany, świetnie zmontowany, dobrze poparty muzycznie.
Poszczególne sceny same w sobie są bardzo dobre. I gdyby nie to, że jednak powinny wspólnie zmierzać w tym samym kierunku, to uznałabym że właściwie żadnej z nich nie można nic poważnego zarzucić.
Ale oczywiście jest ale. Wielkie ALE. Tego typu film powinien kończyć się jakimś wspólnym mianownikiem, jakąś klamrą, rozwiązaniem, zaskoczeniem. Gdzie, do diabła, podziało się jakiekolwiek WOW! na końcu?
Nie wystarczy pokazać widzowi, a bo widzisz ta to siostra tego, a ten to dzieciak tamtych i widz siedzi z rodziawioną japą i nadziwić się nie może. No nie. No bardzo nie.
A szkoda. Gdyby nie brak pomysłu na zakończenie, uznałabym ten film za bardzo dobry.