Przeglądałem recenzje na zachodnich stronach, żeby zobaczyć, jak tam odebrano "Avalon" i opinie są nader dobre. Oceny 10/10 czy 4/5 mówią same za siebie.
Mamoru Oshii nie robi łatwych filmów, co objawia się tym milczeniem (wersja wypuszczona na rynek amerykański ma dodaną narrację, bo wychowani na hollywoodzkiej papce nie radzą sobie bez niej), powtórzeniami ujęć (= jednostajność życia).
Natomiast po rozmowach ze znajomymi zaczynam sądzić, że przeszkodą jest ogólna polskość otoczenia (np. tramwaj 102Na, który Japończykom może przywodzić na myśl postnuklearne czasy, nam kojarzy się bardziej z komuną, podobnie te wszystkie kamienice itd.). A już szczególnie finał - w kolorze i w centrum Warszawy. Trochę ciężko sobie wyobrazić, że właśnie to jest wirtualna rzeczywistość (nie pamiętam już teraz, bo powtórnie oglądam, ale musiałem przerwać w połowie - powiedzmy, że to jest kwestia dyskusyjna, aczkolwiek taki swój wniosek pamiętam po obejrzeniu filmu).
I może dlatego film nie zbiera dobrych opinii w Polsce.
Dodatkowo to nie jest "Matrix", gdzie biegają po ścianach, tylko coś bardziej stonowanego, powolnego itd.
Jak napisano już w kilku miejscach - film zdecydowanie nie dla każdego.

BTW - rozwalił mnie pies (wskazówka: obejrzyjcie "Ghost in the Shell 2: Innocence").