"Avalon", drugi film Oshii?ego na liście moich ulubionych, w porównaniu do "Ducha w pancerzu" może wypaść blado i płytko. Zgadzam się, że może i nie niesie ze sobą aż takiego emocjonalnego i filozoficznego ładunku, lecz nie znaczy to wcale, że jest go w zupełności pozbawiony.
Przyznam, że oglądając ten film po raz pierwszy, słuchając polskich dialogów, mało brakowało, a wyłączyłbym dvd w połowie filmu, poirytowany sztucznością wypowiedzi postaci. Pomogło mentalne "wyłączenie" dialogów i włączenie napisów, czyli oglądanie obrazu jak filmu obcojęzycznego. Wtedy dziwny rytm wypowiedzi przestał drażnić i w końcu mogłem całą uwagę poświęcić zdarzeniom na ekranie. A wbrew pozorom, dzieje się wiele.
Reżyser dużo stara się opowiedzieć w drugim planie i bez wychwycenia tego, "Avalon" może wydać się bełkotliwy i niejasny. Kiedy jednak widz zwróci uwagę na to, że dźwięk kopniętej puszki dolatuje do uszu z pewnym opóźnieniem, tzw. lagiem, charakterystycznym dla gier sieciowych na obciążonych serwerach, gdy zauważy że pasażerowie tramwaju to zawsze ci sami ludzie, stojący w tych samych miejscach, jak postaci NPC w kiepsko zaprojektowanych grach RPG, to zacznie się zastanawiać. Czy rzeczywistość, w której przyszło żyć Ash jest realna? Czy gra, w której uczestniczy to ucieczka od rzeczywistości, czy po prostu inna jej forma? I kiedy bohaterka trafia do klasy "Special A", tak łudząco podobnej do naszej współczesności, to czy w końcu wyrwała się z marazmu przeciążonych serwerów, czy może znajduje się tylko na kolejnej warstwie iluzji? I wreszcie, czy można te kolejne klasy w ogóle nazwać iluzją, kiedy ta z definicji ma maskować i zniekształcać rzeczywistość, a bardzo możliwe, że w "Avalonie" rzeczywistości sensu stricte w ogóle nie ma?
Film wyróżnia się cudowną muzyką nagraną wraz z Filharmonią Narodową. Sama muzyka i teksty utworów naprowadzają widza. Obraz utrzymany w odcieniach żółci został klatka po klatce poddany obróbce komputerowej, przez co odnajdujemy w obrazach coś urzekającego, nawet oglądając miejsca znane nam na co dzień.
Podobnie jak "Duch w pancerzu", "Avalon" zwraca uwagę na możliwości i zagrożenia pojawiające się wraz z postępem technicznym. Może nie robi tego w równie atrakcyjny dla szerokiej widowni sposób, ale nie należy go wcale z tego powodu skreślać.