Andre Breton w swoich manifestach surrealizmu pisał o odtwórczości w dziełach, które - ogólnie rzecz ujmując - sugerują, bądź też narzucają własne wizje, wyłączając czynnik wyobraźni-intelektu u odbiorcy. Wznosił na piedestały takie definiowanie artyzmu, który tym jest wspanialszy im lotniejszy. Uważam, iż urok Baraki tkwi właśnie w treści przeniesionej na wyższą płaszczyznę, która to może się niektórym zdawać tak bardzo nieosiągalna, iż nigdy nawet nie pomyśleli, że istnieje, a ten - w najdalszych zapędach przypadkowości - namacany gdzieś w mroku kształt jest rezerwuarem, pojącym z alternatywnego bezkresu naturą.

Żeby zaistniało zjawisko sztuki, potrzeba harmonicznego tarcia tak obiektu, jak subiektu - tak obrazu, jak odbiorcy. Takie wejrzenie pozwala nam (mi?) zburzyć pojęcie jakiejkolwiek obiektywnej wartości przez, paradoksalnie, przewartościowanie, spychając wszystko - każdy film, do granic relatywizmu. Tak więc, nie uważam jakoby Baraka byłą meta-arcydziełem, po prostu - rozkosznie mi się o nią ocierało, Panu, jak widać, mniej. Chwalmy Allacha!

Mało z tego zrozumiałem;)

Są pewne rzeczy które maja ukryte dno i takim filmem jest "Baraka" to nie jest film dla wszystkich tylko dla tych co nie widzą tylko ładnych widoków, ale co rozumieją dlaczego dane miejsce zostało uchwycone. Dla mnie poznawanie świata dzięki temu filmowi było niezwykłym przeżyciem ukazującym kontrasty i porównania. Życie człowieka jako dar, najważniejszy i najwspanialszy, które trzeba szanować bo los mógł mieć dla nas inne plany. Pokazywał wartość jaką jest religia w różnych kulturach. Ogladanie filmów w których przedstawione jest wszystko czarne na białym jest dość płytkie. Baraka jako medytacja nad planetą czyli analiza wartości życia ludzkiego. i tyle.

Atam takie gadanie, żeby tylko podnieść wartość tego filmu;p Też mogę nakręcić cokolwiek i powiedzieć, że to ma drugie dno i przekazuje więcej niż widać.

Czytam już kolejny post w klimacie 'też bym mógł coś takiego...'.

Powiem tak - nawet pomijając kwestie przekazów i medytacji duchowej (a dziwi mnie, że podczas seansu nie trafiła się widocznie żadna scena , która nie wywołała żadnej refleksji, czy konkretnego uczucia) trzeba przyznać, że film jest audiowizualnym majstersztykiem. Praca kamery, ujęcia, jazdy, szkła, montaż obrazu i dźwięku.
Też możesz nakręcić cokolwiek, nawet kretowisko na swoim podwórku i wciskać komuś ukryty przekaz, masz do tego prawo. Jeden warunek - sfilmuj ten kopiec równie mistrzowsko, a pewnie znajdziesz grono entuzjastów.

Ależ oczywiście, że było kilka scen nakłaniających do refleksji czy wywołujące rozmaite uczucia. Ale kilka scen to nie cały film.
Pod względem technicznym film rzeczywiście jest znakomity. Ale to przecież nie wszystko.
A żeby film miał drugie dno nie musi być znakomity technicznie.

Ja nie doszukiwałem się drugiego dna - jest w nim wystarczająco wiele dosłowności, żeby tak go właśnie odebrać, więc nie wiem kto się tam doszukuje jakiegoś 'drugiego dna'.