Osoby, które wypowiadają opinie, że Baraka to nijako zlepek błahych ujęć możliwych do nagrania przez randomowego zjadacza chleba podczas wakacji odbywanych raz tu, raz tam są daleko oderwane od rzeczywistości i nie mają pojęcia o procesie zbierania materiału na potrzeby tego rodzaju filmu. Za końcowym produktem o tej klasie kryje się ogrom elementów składowych. Wystarczy wspomnieć, że Fricke sam zaprojektował sprzęt, którym skadrowano większość ujęć w filmie a szczególnie te najbardziej dla niego symboliczne jak na przykład Manhattan na kilkudziesięciosekundowym timelapse'ie. O pozostałych aspektach takich jak umiejętność posługiwania się takim sprzętem, zwykłe, lecz trudne rozumienie czasu, człowieka i miejsca, czy niebywałe poczucie estetyki nie wspominając. Można powiedzieć, że Fricke tym filmem wszedł na swoje wyżyny, ustanowił pewną granicę, do której do tej pory chyba nikt się nie wzbił. Fricke zostawił nam piękną pocztówkę świata lat 80'. Bezsłowną, lecz głośną. Często statyczną, lecz poruszającą. Dla tych co na siłę i bez większego zastanowienia deprecjonują to dzieło radzę przyjąć dawkę pokory i włączyć film jeszcze raz najlepiej na dużym ekranie z dobrym nagłośnieniem w listopadowy wieczór.