"Bardzo długie zaręczyny" to nie jest film, a dokładniej: jeden film. To tak naprawdę cała seria filmów, splot dygresji i odrębnych historyjek układających się w mozaikę o losach ludzi rzuconych w sam środek szaleństwa wojny. Poszczególne historie są bardzo różne w charakterze, a jednak dzielą też kilka cech wspólnych. Po pierwsze zdjęcia. Film jest absolutnie zachwycający wizualnie. Cudownie sfilmowane detale, zapierające dech w piersiach panoramy i kolorystyka. Obrazy są tak piękne, że aż sztuczne, co jednak nie przeszkadza. Wiele z tych pojedynczych historyjek to prawdziwe cacka. Bieg Mathilde za samochodem do wtóru skrzypiec wygrywających przewodni motyw muzyczny Badalamentiego wyrywa po prostu serce. Historia Elodie to z kolei przepiękna opowieść o miłości. Zaś dzieje Tiny to jedna z najlepszych opowieści o zemście (to lustro!!!).
Zdrowy rozsądek podpowiada więc, że skoro poszczególne elementy są perfekcyjne, także całość powinna być perfekcyjna. Jednak film Jeuneta udowadnia, że tak nie jest. Choć można zachwycać się poszczególnymi wątkami, zdjęciami, muzyką, detalami, nie przekłada się to (przynajmniej u mnie) na taki sam zachwyt wobec całości. Film jest dobry, lecz brakuje mu klimatu, brakuje zwiewności, delikatności, czułości... jednym słowem emocji, jakie wzbudzać potrafią poszczególne elementy. Nadmiar dobrych elementów może być zgubny. Tak więc z filmu wychodziłem z pewnym niedosytem. Jeunet zrobił dobry film, jednak ja oczekiwałem (niestety) więcej.